Jullie hebben nog een laatste verslag van onze reis door Nieuw Zeeland te goed. Sinds enkele uren zijn we thuis (fysiek, want psychisch en bioritmisch moeten we nog landen).

Onze boottocht naar het Noordereiland verliep voorspoedig, en op naar het Tongariro National Park. …waar het helaas erg bewolkt en regenachtig was. Voor we in National Park (zo heet het dorp, hoe kom je er op) aankwamen zagen we nog net een stukje van een vulkaan, en toen schoven de wolken dicht.
De dag erna was het de gehele dag erg bewolkt, en er vielen flinke buien. De Tongariro Crossing werd ‘ten sterkste afgeraden’. Het was sowieso niet mogelijk om in de hoger gelegen gebieden te wandelen. De sneeuwgrens was al verlaagd naar 1600 meter, en met een zicht van een paar meter heb je er niets aan om de berg op te klauteren.

We zijn dus maar naar een lager gelegen gebied gereden, en hebben een aantal kortere wandelingen gemaakt. De eerste naar Tawhai falls: ’n keurige waterval. De tweede naar Lake Rotopounamou, en de derde naar een serie hot pools. Allemaal aardig, maar natuurlijk wel een tegenvaller ten opzichte van wat we hadden willen zien; 3 actieve vulkanen. Het was natuurlijk ook maar een gokje, want het skiseizoen was net dat weekend afgelopen. Pas in de zomer is het gebied echt goed te bewandelen.

De volgende ochtend werden we wakker met stralend en open weer! We hadden geen tijd meer om te wandelen, want onze volgende (en laatste) accommodatie hadden we al geboekt. Voor we naar het noorden reden, hebben we toch nog even een autotocht door het park gemaakt om wat foto’s van de vulkanen te maken. Onder andere van Mt Ngauruhoe, u wellicht bekend als Mount Doom in Mordor, in Tolkien’s ‘in de ban van de ring’. Een vulkaan zoals je een vulkaan zou tekenen, met keurig symmetrische hellingen, wat sneeuw langs de toppen voor dramatisch effect, en een wolk die uit de vulkaan leek te komen.
Fijn om ze toch nog te zien, maar ook wel weer jammer om een indruk te krijgen van wat we gemist hebben.

Onze laatste route voerde terug naar Auckland, en wel naar de Waitakere ranges. Ook hier een film-thema, want het strand van KareKare is gebruikt in de film ‘The Piano’ van Jane Campion. Dit gebied is minder bezocht door buitenlandse toeristen, en het is echt een pareltje.
Onze B&B heette Bush, Sand and Sea, en dat is een goede naam. De kust heeft zwart zand en prachtig gevormde rotsen. Er hangt een mysterieuze sfeer door mist en opspattend zeewater, wat een grijzige gloed over het landschap legt, en de kleuren veranderd in vergrijsd pastel. Het strand en de zwarte duinen gaan over in een prachtig regenwoud. De zonsondergang op sprookjesachtig Te Henga (Bethells beach) had een magische sfeer.

Het weer was de volgende dag nog steeds goed, dus: wandelschoenen aan. De eerste bestemming was een kolonie van Jan-van-genten bij Muriwai, waar we in korte tijd enorm veel foto’s hebben gemaakt. Je kon erg dichtbij de rotsen komen waar deze vogels in grote getalen hun nest aan het bouwen waren. Ze kwamen vlakbij langs gevlogen met nestmateriaal en waren druk met baltsen, nestjes bouwen en euh, druk ‘bezig’ dus. Spectaculair, om zo veel vogels bij elkaar te zien.
Daarna nog genoten van een wandeling door het regenwoud, en de dag weer beëindigd met een wandeling op het strand.
Traditioneel hebben we een hottub op het einde van onze vakantie, en ook hier. Deze keer stond die naast ons luxe huisje in het bos. De lichten en de pomp uit, en je had een mooi zicht op de sterrenhemel. Hemels.

Helaas was onze tocht afgelopen. De volgende ochtend nog een afscheidswandeling door het regenwoud, en op weg naar ons eerste vliegtuig. Het was nog even spannend, want we stonden niet op de passagierslijst… terwijl we 6 maanden geleden geboekt hebben. Gelukkig was de vlucht niet vol, en hadden ze een glutenvrije maaltijd ‘over’. Dat was erg vreemd. De KLM is gewoon vergeten onze namen door te geven aan Malaysia air, maar heeft wel het eten besteld. Het is altijd wat met de KLM.
Ook op de tweede vlucht was nog plek, maar het is toch even zweten als je niet weet of je in Kuala Lumpur moet blijven. Met een nachttemperatuur van bijna 30 graden bleven we nog even door zweten. Wel prettig dus dat we maar even moesten wachten voor we weer voor 13 uur het vliegtuig in mochten.

Inmiddels dus thuis en erg vermoeid maar nog vol indrukken van het prachtige, vreemde en diverse Nieuw Zeeland.