Dankjewel, dat jullie allemaal massaal aan mijn verzoek hebben voldaan. Op weg naar het ziekenhuis begroette niemand mij en ik ben tegen niemand opgebotst. Thuis had Anke mij geholpen met het bedruppelen van mijn ogen. Toen mijn moeder me kwam ophalen om naar het ziekenhuis te brengen zag ik alles wazig.

Ik zat nog maar net in de wachtruimte, toen ik een meneer uit een deur zag strompelen. Hij was misselijk en wilde even rustig zitten op een lege stoel naast mij. Even later kwam een een mevrouw uit dezelfde deur. Ze riep mijn naam. Dat voorspelde niet veel goeds.

In het begin was het allemaal nog leuk. Drie dames waren in een melige bui. Dame 1 stelde mij gerust en vroeg mij plaats te nemen op een stoel en mijn hoofd op een steun te leggen. Vakkundig werd mijn mouw opgestroopt, terwijl dame 2 aan het vertellen was dat ik mijn ogen goed open moest houden, zodat ze mooie foto’s kon maken. Na de eerste fotosessie zag ik weinig meer. De felle lichtflitsen zorgden voor zoveel nabeeld, dat ik alleen nog maar donkere bollen zag. Dame 3 stond erbij en keek ernaar.

Dame 1 kondigde aan dat ze de kleurstof in mijn arm ging spuiten. Terwijl dame 2 foto’s aan het maken was, had ze al een spuit met een slangetje in mijn arm geprikt. Daardoorheen ging een donkergele vloeistof naar binnen. Dame 2 begon snel aan de tweede fotosessie. Maar deze is nog niet klaar of ik begin een akelig gevoel over me heen te krijgen. Ik word misselijker met de seconde en mijn huid wordt wit in plaats van het geplande geel. Ik kan mijn ogen nauwelijks openhouden, terwijl dame 2 driftig doorgaat met foto’s maken. Zij weet dat ze maar weinig tijd heeft. Zowel de kleurvloeistof als de pati