We zitten nu op de pont, terug naar het Noordereiland. We hebben nog 4 dagen en dan is het helaas al weer afgelopen.
Na ’n wat regenachtig Wanaka reden we via de Westkust weer naar het noorden – in de zon. Normaal gesproken is het weer niet best. Er valt op sommige plekken ongeveer zes en een halve meter regen per jaar, maar wij hadden zon en 25 graden. 🙂

Het was tijd voor wat gletsjers, in de vorm van Fox en Franz Josef Glacier. Mooie wandeling, maar de gletsjers vielen wat tegen. Qua gletsjers zijn we natuurlijk ook erg verwend. De vallei die de gletsjer had gemaakt was indrukwekkender. Prachtige maar rommelige beeldhouwers.

Door het prachtige weer konden we de besneeuwde bergen goed zien, waaronder Mount Cook – deze keer vanaf de andere kant. Een wandeling rond Lake Matheson was een goed idee. Helaas was er te veel wind voor de klassieke foto van de weerspiegelingen van de bergen in het water. We konden wel wat andere mooie foto’s maken, maar helaas eindigde de wandeling met een valpartij van Koen. Gelukkig kon hij zijn camera veilig in de varens gooien terwijl hij viel, maar voor hemzelf was het een harde landing op het grint, met twee open geschaafde handen. Het viel gelukkig wel mee… Toch handig zo’n ehbo-tasje.

De volgende ochtend hadden we ontbijt met pannenkoeken. Dat wil zeggen; de Pancake Rocks. Deze rotsen zijn ‘gelaagd’ ontstaan, als een stapel pannenkoeken. Daarna is de zee flink aan de slag gegaan om er uitgeholde sculpturen van te maken, waardoor de meest fantastische vormen zijn ontstaan. In de rotsen was ook een stelsel van gangen en gaten. Door deze ‘blowholes’ werd door de zee een tamelijk orgastische kwak zeewater omhoog gestuwd, dat met een enorme golf weer neer kwam en van de rotsen droop.

Na al deze opwinding was het tijd voor een ontspannende wandeling door het Paparoa National Park. Eerst nog wat foto’s van de Weka’s (vogels) op de parkeerplaats. Die waren gewend aan mensen, en brutaal genoeg om de fototas van Anke uitgebreid te onderzoeken. Een wandeling langs de Porari River Track was idyllisch, en goed voor het echte Weka-gevoel. Twee super schattige Weka-kuikens, en een hardwerkende moeder die regelmatig met een verse worm aan kwam dragen.

Nog even naar Cape Foulwind om naar wat zeehonden te kijken, en daarna door naar Abel Tasman National Park. Deze nederlandsche meneer Tasman was de eerste blanke die Nieuw Zeeland ‘ontdekte’.
Het park is vooral per boot en te voet bereikbaar. Een combinatie leek ons een goed idee. Eerst een tocht met de watertaxi naar het noorden van het park, waarbij we onderweg wat mooie eilandjes en baaien konden bekijken. Het ziet er uit als een bounty-reclame, met fel blauw-groen water en gouden stranden. Er zit veel ijzer in het gesteente aan de kust, wat op het strand aanspoelt als goudkleurig zand. Erg mooi. Ook hier zeehonden gezien. Onder andere twee die bezig waren een octopus te verorberen. Dit doen ze door de octopus speels heen en weer te zwaaien, en zo stuk voor stuk de poten eraf te rukken. Het zag er aandoenlijk en afschuwelijk tegelijkertijd uit. Tja, je moet wat als je geen vork en mes bij de hand hebt. En geen handen.

De wandeling in het park was erg mooi, alhoewel we minder strand zagen dan we wilden. Ook hier weer een prachtig regenwoud met mos, varens en lianen. Voor we met de boot weer terug konden moesten we eerst nog een stuk blootsvoets door een lagune met laag water. In de minuut die we nodig hadden om onze schoenen op te bergen en anti-mug-middel te pakken, hadden de sandflies (soort vervelende stekende mugjes) ons al te pakken. Het jeukt dagen als een gek!

Ook het noorden van het park bezocht, maar de weg was zo slecht en bochtig dat we maar zeer langzaam konden rijden. De Waikoropupu Springs bekeken, waar ‘het zuiverste water van de wereld’ je tot heel diep in de bron en het meer laat kijken.
Als toetje nog een stukje van de Abel Tasman Inland Track gelopen, tot we de bocht om kwamen en het pad was verdwenen… Het was vloed geworden en het was ook wel mooi geweest, want we moesten nog een pontje halen.

Terug op het Noorder eiland gaan we nog in het Tongariro National Park kijken, maar de weersverwachting is slecht. We moeten dus nog maar zien hoe ver we de vulkanen kunnen beklimmen. In augustus is hier nog een uitbarsting geweest. Momenteel is het rustig, maar storm en sneeuw kunnen alsnog roet in onze vulkaantocht gooien.

We zullen zien.