Na een paar dagen slechte internetverbinding is het weer hoog tijd voor een reisverslag.

We zijn inmiddels aardig wat beren verder. En de zon schijnt nog steeds.
In Stewart en Hyder (spookdorpje in Alaska) draait het dus vooral om de beren en ander wildlife. We wilden eens een andere manier van wildlife fotograferen proberen. Niet het soort waarbij je ernaar zoekt, maar waar je wacht tot het naar je toe komt.

Eerst even wat over het ‘wildlife-viewing’. Wat we meestal doen is verblijven op locaties met veel wilde dieren. Dan ga je rondrijden en wandelen op plekken waar je kans hebt ze tegen te komen. Dit doe je dan rond de tijdstippen dat je de meeste kans hebt: vroeg in de ochtend, en de laatste uren voor zonsondergang, en dan blijf je een tijdje rondhangen op een potentiële plek. Zo zie je redelijk wat dieren, maar die zijn vaak bang voor mensen, want er wordt ook op ze gejaagd. Je hebt geluk als je een foto kunt maken, maar vaak is dat een snelle foto, en dan is het beest, zeer verstandig, weer weg.
Om ‘mooie’ foto’s van wildlife te maken kun je op speciale plekken, bijvoorbeeld ‘viewing-platforms’ terecht. Daar verzamelen om half 7 in de ochtend aardig wat fotografen met enorme, dure telelenzen. Daar sta je dan gezellig te blauwbekken tot er wat komt. Dit hou je vol tot een uur of 11. Dan ga je naar je hotel; foto’s bekijken, slapen etc. En om 5 uur ga je weer richting platform, tot een uur of half 9. Dan weer naar het hotel, snel wat eten, slapen, en om half zes weer op. Er komt niet altijd wat, dus je kunt soms uren of zelfs dagen voor niks op zo’n platform hangen. Er zijn mensen die dat weken kunnen volhouden. Maar als er wat komt, dan heb je dieren die gewend zijn aan die rare wezens op dat houten geval, en dan kun je geweldige foto’s maken.

Wij hadden helaas pech, want de eerste ochtend moesten we vanwege luidruchtige buren eerst verkassen voor we naar het platform konden. We hadden net een hele soap gemist van een beer die weggejaagd werd door 3 wolven(!), die daarna een half uur leuk vissen hebben zitten vangen en opeten. We konden nog de prachtige foto’s bekijken die een Nederlands echtpaar had gemaakt… Daarna hebben we dus een paar dagen op het platform rondgehangen. Dat waren we al van plan, maar de aanwezigheid van wolven maakte ons fanatieker. (Op de wildlifeviewing-schaal van 1 tot 10, is een grizzlybeer een 7 en een wolf een 11 ;-).) We hebben twee zwarte beren en twee grizzlies gezien. De laatste was een grote grizzlybeer, die we lang konden bekijken terwijl hij in een meertje zwom en vissen ving, maar geen wolven…

Overigens hebben we meer beren gezien zonder platform. In Hyder lopen ze gewoon over straat. Op dezelfde straat waar ook de kinderen spelen. Over beren dus zeker niet te klagen. En we hebben zelfs wat bijzondere dieren gezien. Een cougar (puma, mountain lion – toch zeker een 30 in de wildlife-schaal!), stak de weg over! Helaas dus geen foto… Een muskusrat hadden we ook nog niet, en wat te denken van een Giant water bug (juist, een grote waterkever – ik weet niet hoe die in de schaal staat 😉 ).

Het weer in Alaska was geweldig. In de ochtend wat fotogenieke mist, en daarna een lekker zonnetje. Wij gingen in de middag dus niet naar het hotel, maar wandelen en rondrijden. Op de Titan Trail was het deze keer Anke die uitgleed. Geen dramatische ziekenhuisbezoeken, maar wel een been in 50 tinten blauw. De Salmon Glacier is een enorme gletsjer, waar je het echte Alaska-gevoel bij hebt. We zijn zeer blij met onze 4-wheel-drive 😉

Verder ook een bezoek gebracht aan Anhluuy’ukwsim Lsxmihl Angwinga’asanskwhl Nisga’a park. (Vraag me niet naar de uitspraak.) Het is een gebied waar een vulkaanuitbarsting is geweest rond 1700 die bijna een hele native stam heeft uitgeroeid. Het is nu een ‘lavabed-memorial-park’, waar je mooie wandelingen kunt maken tussen de spaarzaam begroeide lavabedden.

De laatste avond op het platform in Alaska reden we in het donker naar het motel terug, en toen stond er ineens een wolf midden op de weg. Hij bleef ons een tijdje aankijken en liep toen de nacht weer in.