We zijn weer veel te snel terug van ons Laplandse avontuur. Maar, het was een sprookje…

Vorige week zondag vlogen we eerst naar Rovaniem, en daarna door naar de kleine luchthaven van Ivalo. Onze hut (met sauna!) stond in Kiilopää, bij het Urho Kekkonen national park, in the middle of nowhere. Er werd elke dag voor ons gekookt, dus we konden voluit genieten van de sneeuwactiviteiten. Zeker handig, omdat er in de directe omgeving geen winkel te vinden was, en er maar 1 bus per dag naar de bewoonde wereld ging.

Finland is momenteel bedekt met een dikke laag sneeuw en die heeft het landschap veranderd in een fonkelend sprookjeslandschap. De sneeuwvlokken waren flinterdun, dus als het sneeuwde, dan leek het alsof er diamanten schilfers door de lucht zweefden als het licht erop viel. Ook op de bomen zat een laag sneeuw, zodat je door een wit glinsterende wereld liep.

Mooi, al die sneeuw, maar effe een wandelingetje maken is een hele onderneming. Alleen al omdat het 5 minuten duurt voor je je in je trui, fleecejack, jas, sjaal, muts, hanschoenen, twee paar sokken, gevoerde laarzen en skibroek of thermo-overall hebt gehesen.
De temperatuur varieerde van -12 tot -25, maar voelt gewoon altijd koud. Als de temperatuur hoger is, dan waait het altijd meer, en is de ‘gevoelstemperatuur’ zeker 10 graden kouder. Als het kouder is, dan waait het minder, maar is het gewoon wel -25 graden… Overigens viel de kou wel mee, dankzij de thermo-overall.

Transport is dus soms moeilijk, maar de Finnen zijn zeer vindingrijk, en transport is juist wat ze toeristen aanbieden. Scooters, rendieren, husky’s, ski’s… Allemaal leuke manieren om je in de sneeuw te verplaatsen. Duur, maar absoluut een ‘must’ voor het echte laplandgevoel.

Eerst stond een sneeuwscootertocht op het programma. Stoer, maar ook wel luidruchtig. Favoriet was de huskytocht, waarbij je om de beurt de slee bestuurt. We hadden een snel span, en staand op zo’n slee, met de wind in je bevroren haren voel je je toch meer één met de natuur.
De rendiertocht met de Sami onder de sterren was rustig, maar erg koud, aangezien je stil zit. Prachig om de sterren boven je te zien terwijl je langs de bomen glijd. Helaas hadden een paar flitsende Aziaten het niet helemaal begrepen, waardoor de tocht soms in een fotoflits-disco veranderde.

Wandelen in 60 centimeter sneeuw los je op door sneeuwschoenen aan te doen. Het is zwaar werk, maar loont de moeite! We hebben heerlijke tochten door de heuvels gemaakt.
Langlaufen hebben we ook geprobeerd, maar Anke en ski’s gaat niet zo lekker samen, en Koen gaat liever snel een berg af. Het viel dus onder de categorie ‘Leuk om een keer gedaan te hebben’.

En dan natuurlijk het noorderlicht. Er gaan aardig wat mensen weg uit Lapland, zonder het noorderlicht te hebben gezien, en alhoewel niet erg krachtig, hebben wij bofkonten wel 3 avonden kunnen genieten van het noorderlicht!
We moesten er vele uren voor wachten in de kou op een berg, maar het was geweldig. Met en groepje Nederlanders hadden we een ‘noorderlicht-wachtschema’, waardoor ieder een uur op de heuvel zou zitten, en rondbellen als er iets te zien was. Dan hees je je in je kleren en strompelde je in het donker de berg op, met je camera en een kloppend hart.

Om het noorderlicht te zien heb je uiteraard zonnewind nodig, maar ook een plek zonder licht, dus buiten de stad, en bij voorkeur niet bij volle maan. En dan de grote spelbreker: wolken. Het moet ook nog helder zijn. En vaak is het even wat heftiger, maar het gaat, net als gewone wind, dan ook weer liggen, dus je moet op het juiste moment op de juiste plek zijn.

Dat laatse zorgde voor een klein drama. Op het moment dat het Noorderlicht op z’n mooist en felst was tijdens ons verblijf, was Anke beneden, en stond Koen op de berg. Beneden is het door het licht van de hutten minder goed te zien. Voor Anke de overall aan had, en de berg opgestrompeld was, was er al een kwartier voorbij. Er was nog wel wat te zien, maar wat minder fel, en dat was uiteraard erg jammer.

Even een opmerking
Noorderlicht ziet er ‘met het blote oog’ niet zo uit als op de foto’s. Gelukkig wisten we dat, maar er waren ook wat teleurgestelde mensen. Je ziet vaak wat slierten groenige wolken, maar als je er dan een foto van maakt blijkt het knalgroen te zijn, met soms wat rode gloed erboven. De kracht bepaalt ook wat je ziet. Het kan een wolk zijn, waaraan je niet ziet dat het noorderlicht is, of een compleet vuurwerk. Wij hebben (op een schaal van 10) kracht 3, richting 4 gezien. Dat is ook met het blote oog te zien, maar dus anders dan op de foto.

Dat neemt allemaal niet weg dat het een fantastische reis was, met sneeuw, sterren, rendieren, husky’s, sneeuw, aardige mensen, prachtige wandelingen, sneeuw, sauna’s, sneeuw, bomen, sneeuw en noorderlicht! noorderlicht! noorderlicht!… en sneeuw.

En nog meer foto’s!