Alweer een week in Canada en tijd voor ons eerste verslag. Lees ook verslag twee en drie.

Momenteel zijn we in Revelstoke en vandaag hebben we onze eerste Grizzly van deze trip gezien. En ook de eerste natte sneeuw 🙂

Maar we begonnen een week geleden in Vancouver. Het was 30 graden en mooi weer, maar we zagen niets tijdens de landing, want een groot gedeelte van British Columbia is gehuld in rook. De ergste bosbranden ‘on record’. Er hing een rare sfeer, een beetje als bij een zonsverduistering. De zon was soms te zien door de rook, en was dan rood. Voordeel was wel dat je daardoor erg mooie zonsondergangen had.

De eerste etappe ging via Chilliwack naar Slocan, waar net buiten Manning park een grote truck een steen tegen onze voorruit waaide, en daar een flinke ster maakte. Dat begint goed. Er is nog prima mee te rijden, maar de ster zit precies voor Anke’s ogen. Irritant.

De eerste week zouden we doorbrengen in de west-Kootenays. Een gebied dat niet op de doorgaande route ligt. Ook de wandelingen in de natuurparken zijn moeilijk te bereiken. Dat is tevens ook de charme van het gebied. Er is geen massa-toerisme. Je hebt soms de hele wandeling voor jezelf. De prijs is een ruwe bergweg, die zelfs met onze dikke 4×4 erg spannend is. 

Tijdens onze eerste tocht naar Gimli Peak in Valhalla Provincial Park moest Anke regelmatig uitstappen om Koen door kuilen en steenhopen te gidsen. Boven op de berg aangekomen moesten de auto’s die ’s nacht zouden blijven staan, met kippengaas afgezet worden. Anders zouden de stekelvarkens de autobanden en remkabels opeten…

De tocht zelf was erg zwaar. Een hoogteverschil van 800 meter is voor onze Nederlandse benen een uitdaging. Ondanks de rook toch een prachtig uitzicht, en Koen had zijn drone meegenomen. De marmotten vonden het maar een rare vogel.

Daarna gingen we door naar ‘The gatehouse-on-the-point’ op Woodbury point, nabij Kaslo, waar we de rest van de week zijn gebleven. We werden erg vriendelijk ontvangen door de super lieve eigenaars. Het prachtige houten huis heeft uitzicht op Kootenay lake en een houten terras waar je direct aan het water zit. Perfect met een maple-whisky. 

De volgende dag kregen we het vervelende nieuws dat de bosbranden Waterton National Park hadden bereikt. Daar zouden we over drie dagen naar toe gaan… Het hele gebied moest geëvacueerd worden en onze boekingen waren geannuleerd… Gelukkig waren we er nog niet. We besloten iets langer in Kaslo te blijven en de bosbranden te ontwijken door naar Revelstoke National Park te gaan. 

Na een dag regen was de lucht enigszins opgeklaard, waardoor we voor het eerst sinds dagen weer blauwe lucht zagen! Een bezoek aan Idaho Peak gaf prachtige uitzichten. In het noorden is het nog steeds heiig van de rook, maar in het zuiden kon je gigantisch ver kijken. Helaas vinden Anke’s zwakke enkels die bergtochten niet zo fijn en is ze er al twee keer doorheen gezakt. Au. Op terugweg een bezoek gebracht aan Sandon, een voormalig zilvermijnstadje en nu een ghost-town. Er staat de oudste werkende electriciteitscentrale van Noord-Amerika en er wordt nog steeds zilver gevonden. Het lijkt wel een scene uit oude film over het wilde westen.

We wisselen een wandeling hoog in de bergen af met een wandeling door oude ceder- en redwood-bossen, lager op de bergen. In de bossen grote bomen -sommige enorm! – varens, watervallen en overal mos. In de rivier zwemmen knalrode Kokanee zalmen die overigens ook erg lekker zijn.

Op de bergen kleine dennenbomen, oude steenlawines, bergbeekjes, bessenstruiken en onze eerste zwarte beer in Kokanee Provincial Park. Helaas was ie te snel weg voor een foto. Wel hebben we veel foto’s van een varia aan knaagdieren. Onze nieuwe hobby: spot de marmot! Overal hoor je alarmerend gepiep van pica’s, marmotten, chipmunks, eekhoorns en grondeekhoorns. Er was zelfs een pica die naar Anke toe liep en op minder dan een meter afstand zeer geïnteresseerd stond te kijken wat ze aan het doen was met die zwarte doos.

De rust van de Kootenays staat in schril contrast met de drukte in Revelstoke, waar je de hele tijd andere mensen hoort, Nederlands de voertaal blijkt te zijn en je door de berenbellen het idee krijgt dat je in de Alpen tussen de koeien loopt. De Grizzly trok zich niets aan van die bellen. 

Ondanks tegenslag en nare gebeurtenissen gaan we morgen over de Icefiels Parkway richting het prachtige Jasper.

Dit is ons eerste verslag over ons avontuur in Canada. Lees ook verslag twee en drie.