Dit is ons derde en laatste verslag over ons avontuur in Pategonië (in 2018). Lees optioneel het eerste of tweede verslag.

Het laatste deel van ons reisverslag Patagonië heeft weer eventjes op zich laten wachten. Eerst moesten we in recordtijd schakelen naar de feestdagen. Hit the ground running, zoals ze dat zeggen. Jullie hadden nog wat vulkanen te goed…

Nog steeds op de Carretera Austral hadden we rond Coyhaique zowaar asfalt. In Parque Nacional Queulat was dat weer het vertrouwde ripio en hier begon de eerste regen. Alles was groen. Tussen de bergen hing overal een prachtige mistsluier en de bijzondere, enorme Araucaria en Coihue bomen doemden op uit het niets en staken als zwarte figuren af tegen de witte achtergrond. Door de lichte buitjes heen toch naar de ‘hanging glacier’ gelopen. Prachtige wandeling door gematigd regenwoud. Overal mosjes, kleine bloemetjes, varens in diverse formaten, met druppels er aan, en enorme berenklauw-achtige planten en varens met erg grote bladeren. Alles bedekt met een glinsterend laagje regen. De wandeling was erg mooi, maar de gletsjer was helaas niet te zien door de mist.

Daarna was het tijd voor Parque Pumalin, waar het echt een regenwoud is, met enorme varens van 3 meter, lianen en 50 tinten groen. De regen bleef inmiddels gestaag vallen. Dat maakte het kamperen er niet prettiger op. De regen klonk als een kudde tap-dansende muizen op het dak.
In de loop van de dag toch een stukje blauw in de lucht en er kwam zowaar een zonnetje… Precies op tijd voor onze wandeling naar de vulkaan Chaiten: 650 meter omhoog in 2,2 kilometer. Dat was heftig voor de kuiten. Een stevige tocht door een landschap, veranderd door de pyroclastische uitbarsting van een vulkaan waarvan gedacht werd dat hij gedoofd was. Op 2 mei 2008 bleek dat niet te kloppen. De bergen stonden bezaaid met door hitte verbrande bomen. Instant kaal. Enorme kolommen in het landschap, en er onder verrassend veel begroeiing, decoratieve rode bloemetjes, grote oranje hommels en kolibries. Door dit type uitbarsting komt er weinig lava vrij. Wel was het dorp Chaiten begraven onder een modderlaag en 20 centimeter as.
Onverwacht de top bereikt en beloond met een prachtig uitzicht op de krater. Niet een bobbelende lava-poel, maar een krater-in-een-krater idee. Twee meren er in, met veel modder, stukken lava en kale bomen. Wat obsidiaan verzameld, foto’s gemaakt en toen waren de knieën aan de beurt bij de afdaling.

Ons laatste stuk op de Carretera Austral ging naar Caleta Gonzalo, waarna we besloten via Argentinië terug te rijden. Onderweg zagen we langs de kant van de weg zowaar een pudu, een mini-hertje, ook al zo zeldzaam om te spotten! We hadden weer geluk (toen nog wel). Helaas geen mooie foto, want ze vluchtte erg snel weg.
Op weg naar Argentinië kwamen we door het dorp Villa Santa Lucia, dat volledig weggevaagd was door een modderlawine. De afslag die we moesten hebben was ook verdwenen, dus we moesten door het verwoeste dorp rijden op zoek naar een doorgang. Ik geloof dat er ongeveer 20 mensen zijn omgekomen. De natuur is hier in ieder geval de baas.
In Argentinië eerst naar het park Los Alerces, bekend om z’n enorme bomen. Die waren helaas niet te zien. Alleen via een boottocht en die was nog niet te doen i.v.m. de lange winter hier. Vanaf dat moment ging het allemaal niet meer zo soepel. Koen sloot ons uit de auto (vervelende gevoelige sleutel), dus we moesten een paar uur wachten op een professionele auto-inbreker. Nog geen 10 kilometer van de camping af begaf onze camper het…. Vloeistof overal onder de motorkap. Lichtjes gingen branden. Rare geluiden…. En we waren zojuist het bordje gepasseerd met ‘geen telefoonbereik’… Acuut omgedraaid en met 10 schietgebedjes terug richting camping. Drie kilometer voor de camping vonden we het niet meer verantwoord om te rijden. Daarna was het bijna 4 uur wachten langs de kant van de weg op de monteur.
Die reed ons van beekje naar beekje, om steeds water in het koelsysteem van de camper te kunnen gooien. Toen de beekjes op waren moesten we een stuk gesleept worden naar de plaatselijke slager (!) (vriendje van de monteur), met 5 honden en koeienschedels in de achtertuin. Weer een uur later zaten we in de rommelige werkplaats een potje maté te delen met de monteur en zijn familie… Het begon een beetje te lijken op een gebroeders Coen – film. De monteur sprak alleen Spaans. Achteraf bleek de waterpomp kapot te zijn, en het onderdeel bestellen zou 4 dagen gaan kosten… einde vakantie…dachten we.

We konden een gewone auto huren, maar het was veel duurder als je die in Argentinië huurt en in Chili wilt inleveren. De monteur heeft ons dus de volgende dag voor veel geld in 6 uur naar Bariloche gereden in een mini autootje, waar we tussen onze bagage ingeklemd zaten. Prachtige omgeving, maar we zagen er niets van omdat we met 20 schietgebedjes veel te hard over de bergen aan het crossen waren. De monteur had zijn vrouw ook meegenomen, we denken achteraf voor een betere wegligging…
Met gierende banden het busstation bereikt en … onze bus was vol. Gelukkig konden we nog net een bus naar Osorno halen, wat ook in Chili ligt.

De volgende ochtend hadden we een huurauto! Het leek erop alsof we toch nog iets van de laatste dagen van onze reis konden maken, maar we misten onze camper.
Tijd voor meer vulkanen, want in Chili ligt de ‘ring van vuur’, dus het stikt er hier van. We reden naar Pucón, waar de vulkaan Villarica te bewonderen is. We besloten in het park Huerquehue te gaan wandelen, waar ze duimgrote zoogdiertjes en tarantula-achtige spinnen hebben. Beide hebben we (gelukkig) niet gezien. Wel veel enorme bomen, watervallen en prachtig gekleurde vogeltjes.
In Parque Nacional Conguillio nog meer vulkanen en lavabedden. Op een wandeling kwamen we op een plek waar we 3 enorme vulkanen tegelijkertijd konden zien! Keurig besneeuwde driehoeken op de horizon. Dit gebied heeft zeer actieve vulkanen!
Een andere wandeling ging door een bos met Araucarias, bamboe en monkey puzzle trees (ik geloof dat wij die slangenbomen noemen). Beetje onwerkelijke, vreemde combinatie van bomen, waar hagedissen zich thuis voelen.

Onze volgende stop was Los Angeles (in Chili) waar we op een drukke zondagmiddag tussen de locals nog een waterval, Salto del Laja, konden bezoeken. Een voorproefje van de drukte die nog zou gaan komen.
In Rancagua sliepen we in een oud koloniaal aandoend landhuis, met antieke meubels. Nog meer voorbereiding op de ‘geciviliseerde’ wereld. Inmiddels waren we omringt door wijnvelden waarvan we de vruchten in vloeibare vorm tijdens de vakantie hadden genoten.
Ze rijden hier als idioten, dus naast de weg ook veel kleine kapelletjes, opgedragen aan mensen die in het verkeer zijn overleden. Het zijn er heel veel…. In datzelfde verkeer op weg naar het vliegveld, waar we ook weer met 20 schietgebedje zijn gekomen. Ik begrijp wel waarom ze hier zo gelovig zijn. We vlogen met KLM, dus dat ging uiteraard niet soepel, maar na twee uur vertraging door sneeuw in Amsterdam (!) (terwijl het 30 graden was in Santiago), konden we vertrekken. Een laatste blik over de prachtige Andes, en het avontuur was voorbij.
Het eindigde niet helemaal zoals we wilden, maar wat een geweldig deel van deze aardbol. Wild, woest en wonderbaarlijk divers.