Een weekend is door god ingesteld om tot rust te komen. Als zelfs hij moe is van een weekje werken, dan zijn wij stervelingen helemaal toe aan wat rust na een week noeste arbeid. En van die rust is het dit weekend niet echt gekomen. Twee avonden zijn we op stap geweest in 013: vrijdagavond hebben Anke en ik de dansvloer gevuld tijdens de 80’s Verantwoord en op zaterdagavond hetzelfde bij de Supernatural.

Op beide avonden hebben we ons prima vermaakt. Het was er relatief rustig, wat voor 013 natuurlijk wat minder was, maar dat gaf voldoende ruimte op de dansvloer.

Zaterdag overdag heb ik mijn schoonzus mee geholpen met verhuizen van Leiden naar ‘s-Hertogenbosch. Dergelijk fysieke arbeid ben ik met mijn muisgestuurde leven niet echt gewend, dus die lichaamsbeweging kan helemaal geen kwaad.

Afgelopen (zondag) middag ben ik ingevallen voor een collega-acteur bij themarestaurant Het Lelijke Hof. Tijdens een gezellig kinderdineetje kwam ik als minister Roest (van bange zaken) binnengestormd om de boel te sluiten. Gelukkig lag bij de voorstelling alleen het verhaal vast – en niet de teksten – zodat we er improviserend wel uit kwamen.

Het was zo leuk om te zien hoe hard sommige kinderen van je weg lopen wanneer ze je eng vinden, maar even daarna dol op je af komen als dat wel mee blijkt te vallen.

Ondertussen heeft Anke zich bijzonder nuttig gemaakt door verder te gaan met het selecteren van onze vakantiefoto’s. Uiteraard zijn niet alle foto’s even geslaagd, maar soms is de keuze zwaar. Te veel foto’s online zetten is onzinng, dus er moet nog flink geschrapt worden. Maar we naderen het einde.

Een vriend van me is momenteel op zakenreis en zit nu in New York. Hij belde net vanuit de Apple Store in Soho met de vraag of ik nog iets nodig had. Een nieuwe iPod misschien? Helaas hadden ze die nog niet op voorraad, dus ik moet nog even wachten. Eerder vandaag mailde hij me wat fotootjes.

New York is en blijft een stad waar je eens in je leven moet zijn geweest.

Na Valdez zijn we via Palmer naar de Kenai Peninsula gereden, een schiereiland onder Anchorage. Palmer is bekend om zijn mega-grote groenten. In verband met de lange uren zonlicht in de zomer zijn de groenten hier echt gigantisch. Kolen zo groot als kleine kinderen en courgettes waar je soep voor 25 mensen van kunt maken. Ook een rendierenfarm bezocht, waar je Rudolph uit je hand kon laten eten. Daar heb ik ook mijn eerste eland geaaid. Voor de kerstmannenslee gebruiken ze trouwens Rudolphina’s, omdat de mannetjes in december al hun gewei kwijt zijn.

Op het schiereiland eerst naar de Westelijke platte kant. Homer is een leuk klein vissersdorpje met uitzicht op prachtige bergen en 4 vulkanen, waarvan er 2 actief zijn. We sliepen in een geweldige houten cabin, midden in het bos, met uitzicht over de baai. Een prima plek, waar je je alleen op de wereld waant. Waant, want midden in de nacht werden we bruut gewekt door een deur die open vloog. Koen had de deur blijkbaar niet goed afgesloten. We zagen niets, maar na 30 minuten hoorden we duidelijk iets over de veranda lopen en rond het hutje scharrelen. Via de eigenaar weten we inmiddels dat er een zwarte beer regelmatig bij de cabin rondhangt en tegen de muren bonkt…

Inmiddels zijn we in Seward, waar we de Exit Glacier en het Sealife centre hebben bezocht. Hier woont onder andere Woody, een zeeleeuw die contact met je maakt door een enorme glasplaat heen. Verder hebben ze zeehonden die Koen’s zakdoek volgen en veel puffins (papegaaiduikers geloof ik) die onder water kunnen zwemmen/vliegen. Dit kun je via glas zowel boven als onder water bekijken. Erg mooi en grappig.

Het regent inmiddels al een dag of twee. Ik denk dat we maar weer naar huis gaan. (Snif) We gaan nog even wandelen bij Bear Lake. Nee, daar zijn vast geen beren, maar misschien wel elanden. (Twee jaar geleden zagen we een beer bij Moose Lake.) Morgen (zondag) rijden we naar Anchorage en hopen daar om 23.30 uur onze vlucht te pakken naar Denver. Op dinsdagochtend (!) landen we op Schiphol, waar onze avonturen eindigen.

Als we uit de duizenden foto’s van Koen een leuke selectie hebben gemaakt zetten we die nog online.

Voorspellingen en achtergrondinformatie: Geophysisch Instituut, Universiteit van Alaska

Een berichtje uit de Yukon (Canada) deze keer, en wel Dawson City. Dit stadje heeft zandwegen als straten, houten plankieren als trottoirs en bijna alle huizen zijn van hout. Het is ontstaan tijdens de Klondike Gold Rush.

Even een flashback. Na ons vorige bericht, op weg naar Haines Junction, reed ons een vrachtwagen tegemoet die een heel klein steentje lanceerde… Nou horen we er helemaal bij met onze scheur in de voorruit.Niemand herkent ons meer als toerist. Ik geloof dat we verzekerd zijn hiervoor. In Haines Junction een dagje gewandeld in Kluane National Park. Een gigantisch park, met ijsvelden groter dan Zwitserland. Prachtige wandeling, helaas zonder beesten. Sowieso valt het wel tegen qua wildlife. Het land is zo groot, waarom zouden ze naast de weg gaan zitten?

We wilden vervolgens via Haines en een pont naar Skagway, maar die boot bleek pas over twee dagen te gaan. Dus zijn we terug gereden en naar Whitehorse gegaan. Via Whitehorse naar Stewart Crossing, waar we in een rustieke houten hut hebben geslapen, genaamd Moose Creek Lodge. Geen stroom of stromend water, wel een gaskachel, gaslamp en een kan met water. In de ochtend een stevig ontbijt van eieren, ham, kaas en hashbrowns (gebakken aardappelen.) Vandaag een cowboy-hoed gepast….Howdie foolks!

Tja, en de Yukon is momenteel alle tinten geel die je maar kunt bedenken. Met de zon lijkt het alsof het in brand staat. Op sommige plaatsen heeft het ook echt gebrand. De gevolgen van die bosbranden zijn overal te zien en zelfs voorzien van bordjes met jaartallen. (Aan uw recherhand ziet u de bosbrand uit 1969, een flinke brand die bijna een maand gebrand heeft….)

Nu dus in Dawson City, met mogelijkheid tot het bezoeken van Diamond Tooth Gertie’s, een can-can-dames-dans-show. Echt wat voor ons! Tijd voor een wandeling nu. Morgen rijden we Alaska weer in over de Top of the World Highway (Tegen niemand zeggen, want dat mogen we eigenlijk niet van de autoverhuurder. Het alternatief is 3 dagen omrijden terug via Whitehorse.)

Een berichtje uit Tok, Alaska. (Ligt vlak bij Chicken!) De problemen met het weblog van Koen lijken enigzins te zijn opgelost, vandaar dat dit berichtje nu ook online verschijnt.

Na een lange en vermoeiende vliegtocht naar dit mooie continent bleek onze auto Canada niet in te mogen. Na enig gedoe en telefoontjes naar Nederland zijn we van maatschappij gewisseld en rijden wij nu rond in een enorme witte Chevrolet Impala. Eerste etappe was Anchorage – Denali. In dit prachtige park hebben we onze eerste beren (1 redelijk dichtbij) en caribou gezien. Witte stipjes op een berg bleken Dall Sheep, maar het hadden net zo goed… euh… sneeuwpoppen kunnen zijn. Helaas veel mist en bewolking.

Verder naar het Noorden naar Fairbanks, waar we een Native-museumpje hebben bezocht en in een lodge hebben overnacht vol berenvellen en eland-hoofden aan de muur. De mensen daar voldoen aan alle voorstellingen die je je maakt bij iemand uit Alaska. Howdie! Welkom in onze saloon!

Een lange rit, gisteren, door de Alaska Range via diverse Highways. Enorme bergen, keurig sneeuwbepoederd, en overal de Indian Summer: kleuren van felgeel, via goud, oker, oranje, rood naar bruin, met groene vlekken. En…zon! Het is best koud, maar de lucht is open en de zon schijnt. Heerlijk.

Deze ochtend beloofd ook een mooie dag. We rijden nu naar de Canadese grens. Hopenlijk laten ze ons binnen, zodat we naar Kluane park kunnen rijden. We verwachten te overnachten in Haines Junction.

Ruim een week voordat we op vakantie gaan, hier nog even een nazomertje meepikken. Dat zou mooi zijn. Ik weet alleen niet of dat ook gaat lukken.

In Europa zijn ze er nog niet uit. Ook ons parlement moet er nog een besluit over nemen: moeten internet- en telecombedrijven worden verplicht om een jaar lang alle verkeersgegevens van hun klanten te bewaren? Onder welke voorwaarden worden die voor wie beschikbaar en wie gaat voor die opslag betalen?

Tijdens discussies over dit onderwerp hoor ik regelmatig: “Van mij mogen ze alles weten; ik heb niks te verbergen”. Laten we dat eens omdraaien: als je toch niks te verbergen hebt, waarom zouden al die gegevens dan beschikbaar moeten zijn? Wie heeft daar nut van? Wie wil weten wanneer jij hoelang welke websites bezoekt; welke nieuwsgroepen jij leest; wat jij waar download; met wie je e-mailt. Wie moet weten met wie jij hoe lang belt; waar jij op dat moment was, en wie jij allemaal een sms-je hebt gestuurd?

Wie heeft daar ook maar iets mee te maken?

Overijverige ambtenaar Lentz zag niet in wat er fout was aan zijn, in de jaren dertig groots opgezette bevolkingsregister. De Duitse bezetters konden datzelfde register ook wel waarderen. In april 1941 werd er voor alle Nederlanders van 14 jaar en ouder een identificatieplicht ingesteld. Dit voorbeeld lijkt misschien wat overdreven, maar het is niet eens zo gek lang geleden. En joden hadden toch ook “niks te verbergen”?

De veiligheid door bewaarplicht is denkbeeldig, omdat het mogelijk is dat verkeersgegevens gekoppeld worden aan een bepaald persoon, terwijl ze in werkelijkheid bij een ander horen. Denk je werkelijk dat een malloot die iets serieus gevaarlijks van plan is, zijn communicatie niet kan maskeren? Hij zou toch eens via bluetooth jouw mobieltje gebruiken; je PC hacken, of je wire-less thuisnetwerkje gebruiken. Leg dat maar eens uit.

European Digital Rights (EDRI) en XS4ALL zijn op 28 juli de online petitie gestart tegen de bewaarplicht verkeersgegevens. Internetgebruikers wordt gevraagd de petitie tegen de bewaarplicht te ondertekenen op www.dataretentionisnosolution.com. De ondertekeningen van de petitie worden aangeboden aan de Europese Commissie en het Europees Parlement.

Drie maanden heb ik ‘m nu – m’n Nikon D70 – en zo’n slordige 5500 foto’s. Ik ben er dolblij mee. Met het oog op mijn (nog) aanstaande vakantie – drie weken in Alaska en Noord-Canada – heb ik een extra objectief gekocht. Echt een vakantie-lens. Met een zoom-bereik van 28mm tot 300mm. Dat zijn klassieke brandpuntsafstanden. Monteer je zo’n objectief op een digitale camera, dan worden de brandpuntsafstand anderhalf keer zoveel (42mm-450mm), omdat de lichtgevoelige plaat kleiner is dan een klassiek kleinbeeld negatief.

Ik had m’n pret-lens (pret, vanwege het enorme zoom-bereik) nog geen twee uur op m’n camera toen ik langs onderstaande vogel reed. Die zat daar in ons zomerse weer (zeikende regen) op mij te wachten. Tja, en wat doe je dan? Schieten, natuurlijk!

Ik denk dat het een havik is, maar het zou wat mij betreft net zo goed een buizerd kunnen zijn. Je kunt de foto downloaden en gebruiken als bureaubladpatroon. En omdat ikzelf twee monitoren heb aangesloten op m’n Maccie, heb ik ze zo gemaakt dat de foto keurig doorloopt over je tweede monitor. Op verzoek zijn ze ook beschikbaar op 1600 x 1200 pixels.

1024 x 768 links (160KB) 1280 x 1024 links (224KB)

1024 x 768 rechts (120KB) 1280 x 1024 rechts (160KB)

Laat die beren, elanden en walvissen maar komen!

Vandaag zou m’n vader 67 jaar zijn geworden.

Afgelopen zaterdagavond speelde ik met improvisatiegroep Markering Ontbreekt een totaal ge