Vandaag stonden we op de grens met de Oekraïne. Verder naar het Oosten kunnen we niet.

Onze reis naar Canada en de USA is voor de tweede keer uitgesteld dit jaar, dus het werd een vakantie in een steeds kleiner wordend stukje ‘geel’ Europa. We wilden graag naar het Tatra-gebergte, maar Slowakije was net een paar dagen voor onze reis naar code oranje gegaan. Een gedeelte van de Tatra ligt in Polen, dus dat werd plan C: Polen. De grensgebieden tussen Tsjechië en Polen liggen vol met natuurparken. Dus hebben we in Duitsland een camper-bus gehuurd en naar het oosten gereden.

Op zoek naar wat rust en natuur

Die zochten we allereerst in Karpacz, in het Karkonosze nationaal park in het Reuzengebergte. Niet groot, maar vernoemd naar de reuzen die er zouden leven. Niet gezien overigens, maar het bos is sprookjesachtig en heeft hoge rotsen. Er is veel mos, kabbelende riviertjes en rijpe bosbessen en paddestoelen. Een grote hobby in Polen is met de familie de bossen in trekken en met manden vol paddestoelen weer terug komen. De bossen waren erg mooi, maar dus ook erg druk. Ondanks idyllische wildkampeer-plekjes niet helemaal de natuur-ervaring waar we naar zochten. 

Dus gingen we verder via Jelenia Góra, een mooi stadje met 17de eeuwse huizen, naar Zawoja in het nationaal park Babia Góra. De berg met dezelfde naam was een uitdaging voor onze Nederlandse benen, maar we hebben de top gehaald! Het weer was prachtig, en we konden erg ver kijken. We zagen de Beskiden (ook nog nooit van gehoord), Slowakije en het Tatra-gebergte liggen. Veel toeristen en weinig wildlife, maar de Tatra beloofde goeie mogelijkheden, dus op naar Zakopane!

Helaas hebben we de Tatra moeten missen omdat we niet konden parkeren. Nee, dat is geen “bij wijze van spreken”, maar echt zo. Het was zo ontzettend druk dat alle parkeerplekken bij de wandelingen in het park vol waren. We konden pas kilometers buiten het park terecht, maar dat betekende een flinke tocht voor we bij de wandelingen waren, en bovendien een colonne van mensen die de bergen op gaan… Dus zijn we maar door gereden. Het hoofddoel van onze reis hebben we dus helaas niet gezien! Heel jammer, maar gelukkig is Polen groot, en heeft het veel natuurschoon. Verder naar het oosten dus, naar een ander stukje Karpaten.

The hills are alive with the sound of… sheep. Het park Pieniny is minder hoog, maar heeft idyllische dorpjes, kuddes schapen en bergweiden met filmische kwaliteiten. 

Bieszczady

In het meest zuidoostelijke hoekje van Polen ligt het Bieszczady park, bijna volledig omsloten door de Oekraïne en Slowakije. Er zijn weinig inwoners, want de oorspronkelijke bewoners zijn uitgemoord door de nazi’s en daarna het Russische leger. Er zijn bergen en moerasgebieden en er is wildlife in de vorm van beren, lynx en wolven, maar die mijden de drukke wandelpaden vol luidruchtige wandelaars, waar er helaas ook veel van zijn. De wandelingen waren prachtig, maar we moesten het dus doen met een adder, salamanders, kikkers, vogels en “alien” rupsen. Wie het kleine niet eert… 

In het park Bieszczady liggen leuke kleine dorpjes, met houten kerken en namen die klinken als de dwergen uit de Lord of the Rings: Smerek, Chmiel, Dwernik en Smolnik.

Het weer is nog steeds fantastisch, en het uitzicht ook. Er zijn hier stukjes oerbos, waar hele grote, oude beuken en eiken staan. Onherkenbaar en niet te vergelijken met de kleine boompjes die bij ons in de bossen staan. De omgevallen bomen zijn voedsel voor een enorme variatie aan paddestoelen en andere schimmels en overwoekerd met mos en varens. Wat hoger gelegen staan kleine dennenbomen, en op de top heb je uitzicht op een landschap met bergen tot de horizon. 

Onze camperbus is erg nieuw en veel luxer dan we gewend zijn. Het heeft een vast bed en zelfs iets wat door gaat voor een douche/wc. Het heeft wel een groot nadeel: hij ligt superlaag op de weg. We hebben hem dus het hangbuikzwijntje genoemd.  

Maar: de camper heeft ook een koelkast, dus bij terugkomst staat er een koud glas wodka en een biertje klaar… best vol te houden. Na zdrowie!

De plannen zijn weer gewijzigd. De oerbossen smaken naar meer, en in het noordoosten ligt bij Bialowieza het laatste grotere stuk oerbos van Europa. Dus kachelen we met ons zwijntje langs de grens van Oekraïne en Wit-Rusland naar het noorden. 

We rijden door dorpjes met namen die je alleen mag uitspreken met een mondkapje op.

De bergen maken plaats voor weidse heuvelachtige uitzichten. Langs velden met strobalen, tabaksplanten, houten huizen, vergeelde reclameborden en kippetjes langs de weg, orthodoxe kerken met ui-vormige daken en begraafplaatsen die overladen zijn met bloemen en lantaarns. 

Volgende stop is het prachtige 16e eeuwse stadje Zamosc, waar we 18 jaar geleden ook zijn geweest. Wat een verschil! Toen was het prachtige plein vol renaissance-huizen leeg. De kalk op de huizen was afgebladerd, en met veel moeite konden we onder in een kelder een oude chagrijnige vrouw vinden die stukken lauwe plaat-pizza verkocht. 

Nu zijn alle huizen opgeknapt en is het plein overladen met toeristen en restaurants. Alhoewel ik, zeker voor de mensen daar, de verandering een verbetering vind, mis ik de sfeer van authenticiteit die het vroeger uitstraalde. Ongestoord dwalen tussen de huizen, op zoek naar fotogenieke barsten in het plamuurwerk, gaf een gevoel van historie en was avontuurlijker dan het pretpark-gevoel dat er nu heerst.

En ondanks onze voorzichtigheid met de slechte staat van veel Poolse wegen, heeft ons hangbuikzwijn helaas zijn buikje bezeerd. Bij een dubbele trein-overgang ging het mis. Krak! Het trapje onder de campervan schampte tegen het asfalt. Kapot. Sht!

Tijd om weer op zoek te gaan naar rust en natuur. Ondanks een mooie rit tot nog toe hebben we dat nog niet echt gevonden. Maar het oerbos lonkt…

Dat wordt deel 2. Eerst wat fotootje (van zowel Anke als Koen).