Oftewel; hallo! De tijd vliegt. Ook aan de andere kant van de wereld. We zijn inmiddels op het zuider eiland gearriveerd, en hebben er al een week op het noorder eiland op zitten.

Die week begon met een hele lange vlucht naar Auckland, waarover we verder kort zullen zijn. Het was voor een goed doel.
We hadden al snel behoefte aan natuur, en die vonden we in het Waipoua Kauri Forest. In dit bos groeien de meest bijzondere bomen en planten. Een cocktail van varens, palmbomen, yucca’s, lianen, manuka (teatree) en natuurlijk de immense Kauri. We mochten op audiëntie bij Tane Mahuta, de Maori god van het woud, die met een hoogte van 51 meter en een omtrek van 14 meter indrukwekkend te noemen was.
Het bos is een ongelooflijke ervaring. Het is dichtbegroeid, en je hoort voor het echte oerwoudgevoel de hele tijd vreemde-vogel-geluiden. Je verwacht elk moment een aap die voorbij slingert, maar het is hier echt te koud voor apen. (Een overigens aangename 15 graden.) Hier wonen de kiwi’s, een bijzondere vogelsoort, die eigenlijk meer van een zoogdier weg heeft, die we helaas niet in het wild hebben gezien, maar wel gehoord tijdens een avondwandeling. Het zijn nachtdieren. Ook leven in dit bos de Weta (grote sprinkhaanachtige), vleesetende slakken (!), de morepork (soort uil) en ja, ook een bijzondere spin…. (Echt iets voor Tim Burton.)

Even wat fotootjes tussendoor:

Die kiwi zagen we uiteindelijk wel in een vogelpark in Rotorua. Daar kon je ’s avonds in. In een ren kon je zachtjes rondsluipen, op zoek naar de kiwi. Na een lange, stille wacht hebben we er 4 gezien. Geweldige beesten! Je mocht ze niet fotograferen, want ze houden niet van flitsen.
In Rotorua waren we eigenlijk voor de geothermische activiteiten; geisers, fumarolen, kokende poelen en borrelende modder… Het was er allemaal en zeer fotogeniek. Een enorm vulkanisch landschap, waar afgelopen augustus nog een uitbarsting is geweest.
Vooralsnog aardig weer. Wat fris, maar regelmatig een zonnetje. Vandaag hadden we erg veel wind, maar het weer is hier nooit lang hetzelfde. Dat wil zeggen; four seasons in one day. Het zal zo wel weer beter zijn.

Ook hebben we wat over de Maori cultuur geleerd, via een rondleiding in Te Puia en het grote museum Te Papa in Wellington. (Papa betekent hier Earth Mother!) Overigens is de taal geweldig melodieus, en is het langste woord ter wereld een Maori-woord: Taumatawhakatangihangakoauauotamateaturipukakapikimaungahornukupo-kaiwhenuakitanathau.

Geen beren hier, maar wel veel koeien en schapen, en een grote diversiteit aan unieke vogels. Het landschap is sprookjesachtig en vervreemdend.

Inmiddels zijn we in Kaikoura. Morgen gaan we een dolfijnen-tour doen. Als afwisseling op de walvissen. Daarna rijden we de bergen in, richting Mount Cook. De storm is gaan liggen. Ik hoop dat de zeeziekte op de boot morgen meevalt.