De tijd vliegt. Zo zit je nog in je hot tub naast een rivier in Snoqualmie Forest, en zo zit je 12 uur lang in een oncomfortabele stoel in een vliegtuig, en zo zit je alweer thuis de was te doen… Dit is het laatste verslagje van onze reis.

De cabin was heerlijk, maar helaas hebben we de otter niet gezien. Wel hebben we een glimps opgevangen van een bever, maar dat was niet de grote hoeveelheid rivier-wildlife waar we op gehoopt hadden. En dat ondanks vroeg opstaan en ’s avonds uren met de verrekijker de rivier afspeuren. Het fijne was dat dat laatste ook kon vanuit een hot tub. Met een glaasje whisky of wijn erbij was dat heerlijk toeven. En jta, wildlife is wild, en gaat zijn eigen gang. Als het voorspelbaar zou zijn, dan zou de lol er snel af zijn.

We hebben vooral geluierd, maar we wilden toch ook nog wat van het woud zien. Mount Index ligt achter ons huis, en vanuit de cabin heb je een prachtig zicht over de rivier, met bergen in de achtergrond. De wandeling naar de ‘Bridal Veil Falls’ leek ons wel wat. Die vertrok bijna vanuit onze achtertuin. Het lijkt trouwens wel of elk park zijn eigen Bridal Veil Falls heeft. De wandeling deden we op een zaterdag met goed weer. In Washington state betekent dat dus drukte. Zodra de zon zich laat zien gaat iedereen massaal met baby’s, kinderen en honden de berg op. Het was mooi, maar je ziet natuurlijk geen wildlife als je om de paar honderd meter weer kletsende mensen tegenkomt. Amerikanen zijn Proud en Loud. Niettemin was het een mooie tocht. En weer tijd voor de hottub.

Ook hebben we de Eagle falls bezocht. Koen wilde even een foto maken en gleed prompt weer uit over de natte stenen. En dat ondanks dat hij nieuwe schoenen (met zolen met grip en zo) had gekocht. Gelukkig viel hij maar een paar meter, en schoof hij in een soort uitgehold gat in de rotsen. Anders was hij nog meters doorgegleden, om vervolgens 6 meter van de rotsen op weer andere rotsen te vallen. Dat zou wat meer geweest zijn dan een hoofdwond… En toen moest hij nog een weg zien te vinden uit het gat… Koen neemt dat ‘falls’ wel erg letterlijk. Thuis maar even bijkomen in een hottub.

Het water is hier wel een thema. In de vele watervallen en rivieren, in regen die uit de lucht valt, in de mist en in warme hottubs niet te vergeten. Het water vindt zijn eigen weg, en neemt de boel gewoon over als je niet oppast. De North Fork Skykomisch road houdt op een bepaald moment gewoon op. Er stroomt en flinke rivier over de weg heen! Een vreemd gezicht, al dat water over het asfalt. Je kreeg gewoon zin in een warm bad van al dat water…

En ja, toen was het tijd om ons warme bad te verlaten en ons inmiddels gerimpelde lijf in een vliegtuig te plaatsen. Vliegen is nooit leuk, maar onze vlucht terug was nog eens extra onprettig. We hadden veel turbulentie. Alsof je over een slecht onderhouden grindpad naar huis rijdt. De korte perioden dat het veilig was om naar de wc te gaan stond er een enorme rij, want er was een toilet kapot. Verder waren er electriciteitsproblemen. Lampjes knipperden uit zichzelf aan en uit, en er ging constant een soort alarm af in de keuken. Niet echt geruststellend, als je 10 kilometer boven de aardbol hangt. Desondanks zijn we toch veilig geland op Schiphol. Onze bagage was deze keer zowaar ook mee gekomen.

Nog even wat verslagjes schrijven, en even duizenden foto’s uitzoeken. Een selectie zal zoals altijd weer over enige tijd te zien zijn. Daarover nog bericht. Het was weer een heerlijke reis…