We zijn alweer terug in Nederland. Tijd voor ons laatste verslag van onze reis door IJsland.

Dit verslag bestaat uit meerdere delen:
1. Lost & found in IJsland
2. De elementen in IJsland
3. Hot water – on the rocks U bevindt zich hier
4. De foto’s – op eenofandere.com

We waren gebleven in Dalvik, op het terras rondom ons huisje, waar de volgende ochtend na de Noorderlichtshow, de sneeuwhoenders en lijsters de buitenboel roze kleurden met vogelpoep. Jawel, het is bessentijd! Het staat er hier vol mee en ze zijn heerlijk.

Vandaag staat een tocht op het programma over de Tröllaskagi Peninsula, naar Siglufjörður en Ólafsfjörður, jawel, fjorden dus. Het was allemaal prima bereikbaar met wat tunnels, maar daardoor zag je weinig van de omgeving. We besloten dus via de bergpas terug te rijden, wat een mooie route was over de zoveelste onverharde weg.
Ons afscheid van het Noorden bestond uit weer een dag met Gedoe. In de ochtend moesten we eerst in Akureyri een sleutel ergens ophalen van ons volgende huisje. (“Sorry, die waren we vergeten toen jullie de boel kwamen ophalen…”) Daarna moesten we naar De Garage, want onze auto begon ondertussen op een kerstversiering te lijken. Er begonnen allerlei lampjes te branden, maar gelukkig nog niets rood of knipperend. (1 lampje ging juist uit als we door de een rivier reden(!) We zijn inmiddels volleerde river-crossers.) Toch maar even naar laten kijken, dus het ochtendprogramma was De Garage. Er bleek niets aan de hand, alleen een overgevoelige Ford (die zijn nogal scheutig met Waarschuwingen).

In de middag gingen we op zoek naar zeehonden op het schiereiland Vatnsnes. Prachtig, ruig, afgelegen, en inderdaad woonden daar de zeehonden. Helaas konden we niet echt dichtbij komen, want het was blijkbaar de tijd van ‘in de baai rondhangen met je neus in de lucht’. Het was al laat, dus op weg voor ons huisje in het westen.

Onze Ford vond helaas van niet. Na een paar kilometer ging er nog meer dashbord-feestverlichting aan, en toen viel ineens alle elektriciteit uit en kon Anke de auto nog net aan de kant van de zandweg krijgen… Starten, niks, starten, tweehonderd meter rijden, auto valt uit, nog meer lampjes, bellen met verhuurbedrijf, nog meer bellen, wachten, meer bellen. De oplossing: er wordt een andere auto gebracht vanuit Reykjavik, met een verwachtte aankomsttijd van over ongeveer drie en een half uur. (Alweer een Ford die onder Anke’s handen is overleden.) Zo stonden we dus bijna zes uur in deze prachtige, ruige en vooral zeeeeeer afgelegen omgeving, waar het koud was zonder verwarming, en pikkedonker. Rond 1 uur in de nacht zagen we twee verlossende lampjes onze kant op komen, en konden we verder rijden naar ons huisje, waar we rond half drie in de nacht aankwamen.

De volgende dag hebben we wat uitgeslapen en zijn we in onze gloednieuwe Nissan Qashqai naar wat watervallen gaan kijken. In de omgeving van Bifröst liggen veel watervallen, warmwaterbronnen, lavatunnels en andere overblijfselen van de heftige vulkaanuitbarstingen die hier geweest zijn.
Ook het Snaefellsnes schiereiland is prachtig en heeft lavavelden waar wat meer begroeiing in de vorm van gras is. Prachtige enorme bergen met een gletsjer, de Snaefellsjökull, steile kliffen waar je door hele smalle kloven kunt lopen tussen het felgroene mos, en basaltformaties in de opspattende zee waar een beeldhouwer trots op zou zijn. Het is hier duidelijk waarom de plaatselijke beschermheilige een trol is de Baldur heet. En ’s avonds alweer Noorderlicht in de hotpot…

Ons laatste huisje lag wat meer in de bewoonde wereld. Het grootste gedeelte van de 300.000 IJslanders woont in het zuiden. Toch ben je ook hier bijna alleen, als je even van de gebaande paden af gaat (en wat niet moeilijk is: neem elke willekeurige afslag van de 1…)
Tijd voor weer wat geothermische activiteiten. Op Reykjanes is een prachtig veld ‘Seltún’ vol fumarolen, kokende modder, sputterende plasjes en aarde in de meest vreemde kleuren blauw, groen, grijs, oker en rood. Op het puntje van het schiereiland vind je de Gunnuhver, de grootste kokende modderpoel van IJsland. Door aardbevingen is het inmiddels veranderd in een soort constante Geiser waar een flinke stoot super heet water onder grote druk uit spuit. Er ligt een dramatische afgebroken bruggetje in. Getuige van de constant veranderende landschappen hier. Zo ben je een modderpoel, en dan een geiser. Zo heb je een boerderij met vruchtbaar land, en zo een waardeloze modderboel vol met as…

Ook hebben we nog even gekeken naar de grootste trekpleisters van IJsland: de Geysir en de Gullfoss. De eerste viel wat tegen. Een geiser, ja, en wat borrelend water er om heen, maar de omliggende boerderijen, enorme restaurants en souveniershops deden wat afbreuk aan de ervaring. De Geysir zelf hebben we niet zien uitbarsten. Die doet het nog maar twee keer per dag sinds wat toeristen er takken en stenen in hebben gegooid. Een aardbeving deed de rest. De Strokkur is minder imposant, maar spuit wel keurig om de 5 minuten een 30 meter hoge wolk van stoom en water.

De Gullfoss is een mooie waterval, maar ook daar was het redelijk druk. We besloten weer tot een onverharde uitstap in de middag naar Kerlingarfjöll. De Kjalevegur, de weg naar het Noorden dwars door de binnenlanden, bleek echter een misselijkmakende verzameling kuilen waar je hobbelend, slinger-de-slanger, met 30 kilometer per uur probeerde om je lunch binnen te houden. Onze ingewanden vonden de tocht wat minder, maar de uitzichten waren spectaculair. Vergezichten in pastel, bergen vol groen, bijna lichtgevend mos, watervalletjes, lavavelden, lege vlaktes met steen, allemaal overgoten door een sausje van wolken en zonlicht.
Door tijdgebrek hebben we de Kerlingarfjöll niet bereikt. Na twee uur hobbelen waren we er nog steeds een uur hobbelen vandaan, en omdat er dus geen tijd meer was, besloten we de twee uur terug te hobbelen. Kerlingarfjöll is een mooi gebied, maar net iets te ver weg.

De laatste dag hebben we vanwege het slechte weer doorgebracht in Reykjavik, een stadje met toch echt een ‘hoofdstad’-gevoel, ondanks dat het zo groot is als Tilburg. Anke wilde een echte IJslandse trui, en verder ook nog wat gewinkeld – wat niet echt leuk is in IJsland, aangezien alles echt heel erg duur is. Als laatste hebben we nog wat tijd doorgebracht in het Nationale Museum, waar vooral was te zien hoe zwaar de bevolking het moet hebben gehad met vulkaanuitbarstingen, weersomstandigheden, onderdrukking, ziekte en honger. Het heeft een stoere en erg vriendelijke groep mensen opgeleverd. Het ruigste van allemaal zijn hier echter de schapen. Ze zijn overal tussen de lavablokken te zien, behalve in de meest ruige gebieden. In weer en wind, overal waar je gaat, wordt je nagekeken door drie herkauwende bolletjes wol.

Het weer was inmiddels duidelijk minder geworden, en er hing een groot pak met wolken boven het zuidwesten. Op onze laatste avond besloten we toch nog even te genieten van de hotpot. Terwijl we omhoog keken naar het wolkenpak ontstond er ineens een gat in de wolken. Er verschenen wat sterren en een keurig mooi noorderlichtgordijntje kwam nog even afscheid nemen. Na vijf minuten was het weer over.

We hebben nu in elk huisje een keer noorderlicht gezien, dus zes keer deze reis. Bofkonten! IJsland is een wild, woest, waanzinnig mooi land. Het is avontuurlijk, bijzonder, puur en magisch. Veel te veel foto’s…

Dit verslag bestaat uit meerdere delen:
1. Lost & found in IJsland
2. De elementen in IJsland
3. Hot water – on the rocks U bevindt zich hier
4. De foto’s – op eenofandere.com

Dit verslag bestaat uit meerdere delen:
1. Lost & found in IJsland
2. De elementen in IJsland U bevindt zich hier
3. Hot water – on the rocks
4. De foto’s – op eenofandere.com

Inmiddels zitten we in het Noorden van IJsland, maar eerst nog even onze avonturen in de Oostfjorden.

Onze toch ging verder via Svinafellsjökull (gletsjer) en Höfn (haven) naar Stöðvarfjördur (fjord). De Oostfjorden zijn een verzameling fjorden waar je prachtig slinger-de-slanger doorheen kunt rijden. Overal ruwe bergen, bedekt met groen mos en witte schaapjes en in elke baai een vissersdorpje. PPPitoresk.
Seydisfjördur is een dorp met mooie gekleurde houten huisjes tussen de besneeuwde bergtoppen. In Borgarfjördur was de Alfaborg, waar de koningin van de elfen woont, bij wie we even op audiëntie mochten. In IJsland geloven veel mensen naast God ook in elfen, trollen, etc. Als je hier zo rond rijdt, zijn de elfen ook veel geloofwaardiger dan God. Mysterieus, vreemd en vol onverklaarbare energieën.

Je dag eindigen in een hot-tub is ook bijzonder prettig. Vooral als het noorderlicht dan begint. Time-lapsje aangezet op de camera en weer het bad in… Dat voelt wel erg decadent.

Van de ijsschotsen in Jôkulsarlón naar een bergtop (de Snaefell), waar je naar de uitbarstende vulkaan de Holuhraun kon kijken. De elementen zijn hier goed vertegenwoordigd. Een flinke tocht met onze Ford door de bergen, gedeeltelijk over een bergpad vol kuilen en stenen, ging naar de dichtst bij zijnde plek waar je de uitbarstende vulkaan kon zien. Het is een soort vulkaan waar de lava niet omhoog spuit, maar meer gulpt. Weliswaar van een flinke afstand, maar je zag keurig de rode gloed van het vuur en brandende magma, en een grote rookwolk van o.a. sulphur wees aan waar je moest kijken. Fantastische ervaring. (We ontvangen regelmatig waarschuwingen op onze iPhone dat we de ramen dicht moeten houden vanwege de hoge toxische levels van zwavel. Euh… de airco maar uit dan?)

Het element water vonden we in de Dettifoss, de krachtigste waterval van Europa (het meeste ‘volume’ water), waar 193 kubieke meter water per seconde over de rand dondert. Een gravelweg (tuurlijk) ging naar een gebied in het noorden waar een ‘bos’ is – echt een bijzonderheid in dit land. Na een half uur lopen waren we er doorheen. De weg die we wilden volgen was afgezet i.v.m. de kans op een vloedgolf van smeltwater vanaf de vulkaan. We moesten een stuk omrijden, maar zijn nu gelukkig over de brug, die bij een overstroming zou zijn weggevaagd (we zouden even 1300 km om moeten rijden in dat geval…) In de lucht was constant een roodbruinige wolk te zien die uit de vulkaan komt. Geeft een licht dreigend en spannend tintje aan de reis.

Volgende stop was Mývatn (meer van de muggen – inderdaad…) een prachtig meer, waar de omgeving is vormgegeven door allerlei vulkaanuitbarstingen. Geologie met hoofdletter. Pseudo-kraters, gewone kraters, vreemd gevormde lava-formaties, grotten met heet water en prachtig rood en geel gekleurde aarde waartussen kokende poelen, stomende gassen en borrelend modder te vinden is. Oude lagen over nieuwe lagen lava hebben het meer gevormd, waar overigens ook veel vogels rondhangen. Weer een feest voor fotografen, dus we klikten ons een prachtige weg om het meer heen.

Inmiddels zijn we in Dalvik waar we in een huisje zitten met een enorme raampartij die uitkijkt over de baai. Gisteren hebben we in de stralende zon een walvistocht gemaakt door diezelfde baai, waar we een uur lang hebben rondgehangen met 4 bultrugwalvissen. Ze kwamen zelfs naar de boot toe, zodat we ze van dichtbij konden bekijken. Sta je daar met je enorme telelens! Euh, da’s dichtbij… Waar is m’n groothoeklens? Het was een tocht met een kleine groep en op de terugweg mochten we nog even zeevissen. De kapitein wist natuurlijk waar hij moest stoppen, maar Anke heeft, net als in Nieuw-Zeeland, weer de meeste vis boven gehaald! (Als dat niks meer wordt met die video en fotografie, dan kan ze altijd nog visser worden 😉 ).
Op weg naar de haven werd de kabeljauw schoongemaakt, en bij aankomst meteen op de BBQ gelegd, zodat we onze tocht konden eindigen met zelf gevangen en zeer verse vis. Heerlijk.

In de middag nog lekker door een moeras rond gedabt, op zoek naar wat vogels en daarna hoopvol naar ons huisje, want de lucht was wolkenloos… En ja, om 10 uur in de avond begon een spectaculaire noorderlichtshow, pal boven ons hoofd! Fel groen en donkerrood, met snel bewegende dansende gordijnen. Met dekens om ons heen zijn we op het houten terras gaan liggen waar we een uur konden genieten van de show. Het was adembenemend!

Inmiddels zijn de wolken weer terug, en maken we ons op voor het vertrek naar het zuidwesten…

Dit verslag bestaat uit meerdere delen:
1. Lost & found in IJsland
2. De elementen in IJsland U bevindt zich hier
3. Hot water – on the rocks
4. De foto’s – op eenofandere.com

Dit verslag bestaat uit meerdere delen:
1. Lost & found in IJsland U bevindt zich hier
2. De elementen in IJsland
3. Hot water – on the rocks
4. De foto’s – op eenofandere.com

Een voorspoedige vlucht naar IJsland eindigde in een hoop Gedoe…

Ons autoverhuurbedrijf was niet te vinden. Na veel zoeken bleek er iemand op ons te wachten die ons mee zou nemen naar Keflavik. Bij het autoverhuurbedrijf bleek dat Anke haar portemonnee met creditcard, rijbewijs en geld kwijt was. K#dt! Verder waren een paar auto’s zwaar beschadigd geraakt omdat ze meegesleurd waren door een rivier (!), dus ze kwamen wat auto’s te kort… Auto 1 bleek ook stuk. Auto 2 geleend om naar het vliegveld te gaan voor mijn portemonnee. Helaas is de Lost en Found alleen open van 9.00 tot 12.00 uur. Auto 3 om naar Reykjavik te rijden, waar auto 4 op ons stond te wachten. Die was min of meer gerepareerd… Dus wij met onze Ford Escape de binnenlanden in naar ons eerste huisje. Daar kwamen wij in het donker aan, en toen werkte de toegangscode van het huisje niet… Uiteindelijk zijn we binnen gekomen via wat telefoontjes en een reservesleutel. Het was inmiddels 10 uur ’s avonds en wij hadden het een beetje gehad… En toen zagen we het noorderlicht! Wat een mooi einde van een hectische dag.

De volgende ochtend hadden we goed weer en kregen we goed nieuws: Anke’s portemonnee was gevonden! Het ochtendprogramma was dus een tocht heen en weer naar Keflavik airport. Na terugkomst kon onze vakantie beginnen! Allereerst een bezoek aan de actieve vulkaan de Hekla: onze buurman. De actiefste vulkaan van IJsland, terwijl een uitbarsting al plaats had moeten vinden. Dat geeft net dat beetje extra spanning aan je wandeling. Overigens is de vulkaan die nu bezig is nog steeds lava aan het uitspugen, maar nog geen grote uitbarsting.

Een dag later was de Landmannalaugar aan de beurt. Hiervoor moesten we 45 kilometer nog verder de binnenlanden in, over een onverharde ruwe grindweg en zelfs door een paar rivieren. Er kwam wat stoom van onder de motorkap vandaan, maar coureur Koen bracht het er prima van af.
Het is een prachtig gebied met ryolietgebergte, in de kleuren rood/beige/groen/zwart/geel. Af en toe bracht een zonnetje de kleuren mooi tot leven. De tocht ging de bergen in, langs fumarolen en obsidiaanvelden. Een flinke tocht, maar thuis wachtte de sauna.

Tijd voor ons volgende huisje in Kirkjubaejarklaustur (vertaald: kerkboerderijklooster). De route stond in het teken van water. Het regende, en we bezochten een paar mooie watervallen onderweg. Ook kwamen we langs de Eyjafjallajökull (weet u het nog?), een gletsjer, waaronder in 2010 een vulkaan was uitgebarsten en het vliegverkeer ontregelde. Het zuidoosten van IJsland licht vol met lava en het is er kaal en leeg. Het heet dan ook ‘verlaten land’ en is het gevolg van een vulkaanuitbarsting in 1783 die 8 maanden(!) duurde. Eindeloze kilometers met alleen lava, zwart steen en groen mos heeft ook een zekere schoonheid.

In Vatnajökull National Park een flinke wandeling gemaakt over de Skaftafell (berg), over heide, langs een waterval, wat kleine berkenbomen (er is nauwelijks bos in IJsland), stroompjes, en door een enorme zwarte zandbak/asbak.
Ook langs de Skaftajökul, een gletsjer die helaas helemaal in de mist lag. Wel prachtige drijvende ijsschotsen in de mist in het gletsjermeer. Spooky en zeer fotogeniek.

We hadden de smaak van de ijsschotsen te pakken dus een bezoek aan de Jôkulsarlón stond de volgende dag op het programma. Het regende weer (of nog steeds?) maar toen we bij het meer aankwamen kwam er een goddelijk zonnetje door de wolken heen. Jôkulsarlón is een gletsjermeer van 15 km2, wat vol ligt met afgekalfde stukken ijs van een enorme gletsjer: Breiðamerkurjokull (met drie keer woordwaarde). Er waren ijsschotsen van allerlei formaat, kleur en textuur. Wit, lichtblauw, doorzichtig en allemaal keurig drijvend in een steeds veranderend schouwspel van licht, water, ijs, wolken en bergen. Daar doorheen zwommen wat zeehonden die af en toe nieuwsgierig kwamen kijken naar die twee kwijlende fotografen. Een fotografenparadijs. Alhoewel zeer toeristisch had je het meer bijna voor jezelf als je een stukje langs het strand liep.

Morgen vertrekken we naar de Oostfjorden. We komen dan weer langs Jôkulsarlón (dat ijsschotsenmeer), dus dat kost weer aardig wat mMB’s aan foto’s…

Dit verslag bestaat uit meerdere delen:
1. Lost & found in IJsland U bevindt zich hier
2. De elementen in IJsland
3. Hot water – on the rocks
4. De foto’s – op eenofandere.com