Dit is ons derde en laatste verslag over ons avontuur in Afrika. Lees ook verslag een en twee.

Onze Toyota Landcruiser maakte al eerder wat rare geluiden, maar na een check bij een dealer werd ons verzekerd dat het in orde was. Twee weken in onze reis werden we echter aangesproken over het profiel van onze banden. Of beter gezegd het gebrek aan profiel! De voorbanden bleken voor de helft kaal! Gevaarlijk en onverantwoord, zeker in het terrein waar we zouden gaan rijden. Dat was het begin van onze tour door diverse garages. Onze maat banden waren nergens te vinden, dus moesten we de reservebanden erop laten zetten. Het uitlijnen kregen ze niet goed voor elkaar. Er gingen lampjes branden op de dashboard die niemand begreep. Eindeloos wachten in de hitte… This is Africa….

Uiteindelijk vonden we iemand in Katima Mulilo die onze auto kon maken, maar helaas betekende dat dat we niet op tijd bij de grens met Botswana zouden zijn, die om zes uur sluit (!) Helaas misten we dus de campsite in Chobe National Park die we een half jaar geleden hadden geboekt omdat dat de enige in het park was. Dat was balen!  

Ondanks de tegenslag toch nog genoten van ons kortere bezoek aan Chobe de volgende dag. Diverse soorten antilopen, giraffen, zebra’s, wrattenzwijnen, pelikanen, bavianen en zelfs een groep leeuwen met welpen! Er lagen hier en daar wat dramatische karkassen en schedels. De leeuwen hebben hier een duidelijke voorkeur voor buffel. Toch verstandig om in je auto te blijven, om geen meals on wheels te worden 😉 

Chobe staat bekend om zijn olifanten, maar ondanks dat we er veel hebben gezien waren het er minder dan gebruikelijk. Er hangt al een paar dagen een dreigende lucht met af en toe onweer en olifanten houden blijkbaar niet van regen.

De wegen in Botswana zijn in de parken veel slechter dan in Namibië. Erg fijn dus dat onze auto is uitgelijnd, maar geen fijn idee dat we nu geen reservebanden meer hadden.

Onze campsite was bij Senyati, waar ze een eigen waterbron hebben waar vooral in de middag en avond veel olifanten komen drinken. Vanaf een houten terras heb je de hele avond voorstelling. Helemaal fantastisch was de bunker. Een ruimte onder de grond waardoor je op grondhoogte heel dichtbij de olifanten kon komen. Je kon ze bijna aanraken. Wat een intense belevenis. Ook een complete kudde buffels kwam een drankje halen. In de avond bleef er een kleine olifant alleen achter. Vermoedelijk zonder moeder, want hij vertrok niet met de kudde. Iedereen was al gaan slapen en de kuddes waren vertrokken. Hij graasde rustig op twee meter afstand langs ons. Heel bijzondere ervaring.

Volgende stop was Nxai Pan, onderdeel van het Makgadikgadi Pans National park. Een enorme zoutpan, midden in Botswana, waar leeuwen, mongoose, de kori-bustard (de grootste vliegende vogel, de koritrap) en zelfs de bat-eared fox (grootoorvos) te zien was. Deze laatste ontmoeting was erg bijzonder, want ze zijn niet vaak te zien. Ook bijzonder waren de Baobab’s. Deze enorme dikke bomen slaan water op in hun bast, waardoor ze de enorme droogte kunnen doorstaan. Het zag er buitenaards uit, die rare bomen op een enorme vlakte van witte zoute aarde.

En toen was het tijd voor de Okavango: Moremi National Park. Alhoewel het de grootste concentratie van wildlife in het zuiden van Afrika heeft viel het wat dat betreft een beetje tegen. We waren inmiddels erg verwend en omdat Moremi zo groot is zijn er hele droge stukken waar je nauwelijks wildlife ziet. Er waren wel erg paradijselijke stukken; de Paradise pools bijvoorbeeld. Daar reed je ineens een groene wereld binnen. Water, groen gras, bomen, waterbokken die staan te drinken, aapjes die spelen op de grond en in de bomen, overal vreemde vogels en grazende impala’s. Ook de leeuwen vinden het idyllisch. Er lag een mannetjes-leeuw pal naast de weg bovenop een impala die hij zojuist gedood had. Een leeuwin had de grootste moeite met het verslepen van een grote impala. 

De wegen zijn ongelooflijk slecht. Zelfs met onze grote 4×4 kostte het ons vele schietgebedjes om door dit gebied te navigeren. Kuilen in de weg, bomen op de weg, soms zelfs door een rivier. Zandwegen waarop je in ieder geval niet moet stoppen, omdat je anders nooit meer weg komt. Als een soort half bestuurbare boot ploeg je door een rivier van zand.

Maar wat een overweldigende wilde natuur! Op ons kamp bij Third Bridge stond een enorme boom met peulen ter grootte van een mannen-bovenarm. Dat zag er buitenaards uit. Je moest oppassen dat de hyena’s en de bavianen niet je eten pikte, maar wij hadden vooral hornbill’s op onze campsite. Geweldige vogels met een grote snavel die zeer nieuwsgierig zijn. Het begon donker te worden, dus snel een soepie en een kampvuurtje gemaakt. Met onze rug naar de auto en het kampvuur voor ons, nog even nagenietend met een wijntje, klonk achter ons wat gekraak. Even later liep er op een paar meter afstand van ons een olifant kalmpjes door onze campsite… Wow.

De volgende ochtend reden we over een zandweg waar enorme pootafdrukken van een katachtige te zien waren. Er bleken twee mannetjes-leeuwen gesignaleerd te zijn in de omgeving. Als je dan moet plassen onderweg ga je toch maar dicht bij de auto zitten met je blik naar achteren ipv naar voren! 

Na een nacht in Maun, (douche, zacht bed, restaurant!) waar ook de woningen omheind waren met hoge muren en  nato-draad (!) namen we de trans-kalahari highway die ons terug naar Namibië bracht. De weg was lang en droog. Dat valt te verwachten van een woestijngebied. Helaas lag er ook veel troep langs de weg en een grote hoeveelheid dode koeien in diverse staat van ontbinding. Kleine zandtornado’s en zelfs een ‘bos’brand gaven toch een avontuurlijk tintje aan de rit.

Onze reis eindigde in de buurt van Gobabis, waar de Harnas Wildlife foundation wilde dieren opvangt. We kregen een privé-tour gedurende de ochtend waarbij de dieren gevoerd werden. Hierbij zagen we ook een paar ezels, die weliswaar vakkundig in stukken gehakt waren om als voer te dienen voor de leeuwen, luipaarden, cheetahs, wilde honden en zelfs een caracal. Onsmakelijk maar erg fascinerend.

Ze hebben ook een school voor de plaatselijke San-kinderen. Het voelde heel dubbel toen we daar rondgeleid werden en we als een soort Angelina en Brat begroet werden.

Nog wat struisvogels gevoerd en toen was het tijd voor onze laatste etappe terug naar Windhoek.

De ongelooflijk mooie landschappen, de vriendelijke mensen en de enorme hoeveelheid wildlife die we hebben mogen zien… wat een avontuur.

Deel twee van ons reisverslag. Lees ook deel een en deel drie.

We zijn inmiddels terug van ons avontuur, maar de internetverbindingen waren grotendeels afwezig, waardoor we niets meer konden posten. Jullie hebben nog wat verhaal te goed.

Na een overnachting in een luxe lodge net buiten Etosha was het tijd voor de Caprivi-strip. Dat is een smal stuk land boven Botswana dat nog bij Namibië hoort. Het heeft veel geleden van de oorlog in Angola  en inderdaad lijkt het of je ineens een derde wereld land binnen rijdt. Veel kleine dorpjes met bouwsels van hout en modder. Overal koeien, ezels en geiten en veel kinderen en vrouwen die water op hun hoofd droegen. Daar dwars doorheen lag een keurige geasfalteerde weg. Het voelde heel raar om daar overheen te rijden met je dikke auto. We werden toegezwaaid door kinderen met een koptelefoon op. Die hebben dan een telefoon, maar geen fatsoenlijke kleren of woning. Lang leve de westerse invloeden…

Het was al warm, maar inmiddels steeg de temperatuur elke dag naar meer dan 40 graden. We reden malaria-gebied binnen dus begonnen we met onze pillenkuur. De bijwerkingen vielen gelukkig mee. We overnachtten aan de Okavango-rivier, dus we waren grootverbruikers van Deet. Met al dat water zie je ineens allemaal groen en tropische bloemen en planten. In de rivier krokodillen en nijlpaarden. In de bomen aapjes en vreemde vogels. Totaal anders dan de droge woestijn en kale bomen van het gebied waar we vandaan kwamen.

De volgende stop was de Mashi Conservacy, een prachtig natuurgebied aan de Kwando rivier, waar we onze tent konden opzetten naast hutjes van hout en leem, waar dan ons toilet en zelfs een soort ‘keukentje’ in gebouwd waren. In de rivier naast de campsite lagen de nijlpaarden in het water. ’s nachts dus uitkijken als je naar de wc gaat, want dan komen ze aan land, vlak naast je campsite. Je wilt niet tegen een nijlpaard aanlopen! Nijlpaarden zijn gevaarlijker dan leeuwen. Die vonden we niet in ons kamp, maar helaas wel de onschuldige, maar zeer enge ‘wind-scorpion/sun-spider/solifugae’. Een soort mutant van een spin en schorpioen….Brrrr.

Bij de eigenaar, een Engelsman die daar is gaan wonen, boekten we een boottour om de dieren te bekijken vanaf de rivier. Wat een fantastische tocht was dat! Overal olifanten die kwamen drinken en een bad nemen, krokodillen, nijlpaarden, varanen(!), kuddes buffels en impala, sitatunga en diverse andere antilopen, visarenden, goliath-reigers die anderhalve meter hoog zijn… Wat een paradijs! De zon ging onder en we voelden ons alsof we in een National Geographic documentaire terecht waren gekomen. Sir David kon elk moment zijn commentaar leveren op het prachtige schouwspel!

De volgende ochtend maakten we nog een wandeling met de camping-eigenaar, door de omgeving. We leerden veel over sporen, bomen, de cultuur en poep! Het ligt overal vol met olifantenpoep (houdt muggen weg als je het verbrand, maar dat hebben we niet uitgeprobeerd 😉 en dat zijn keutels ter grote van een kleine voetbal. De laatste ochtend maakten we nog een boottocht over de Kwando, waarbij we door een jonge man werden begeleid die daar is geboren en opgegroeid. Het voegt echt iets toe door de verhalen aan te horen van iemand die daar ook daadwerkelijk thuis is.

De Kwando wordt later de Zambezi, die bij Livingstone met veel geraas veranderd in de Victoria Watervallen. Zo dicht bij één van de zeven wereldwonderen besloten we een uitstapje naar Zimbabwe te maken. Het duurt eindeloos voor alle papierwerk is geregeld en je de juiste stempels en visa hebt, en bovendien is het duur en toeristisch, maar het was een prachtige omgeving. Het was het droge seizoen, waardoor de helft van de watervallen droog stonden, maar niettemin een bijzondere plek. Groene bomen, lianen, aapjes, wrattenzwijnen, vogels en een regelmatige douche die bijzonder welkom was bij 45 graden. Indrukwekkend!

Daarna was het tijd voor het avontuur ‘Botswana’. Daarover later meer. Nu eerst wat fotootjes… 

Dit was deel twee van ons reisverslag. Lees ook deel een en deel drie.

Ons eerste verslag van onze reis door Namibië en Botswana. Lees ook het tweede en het derde verslag.

We zitten nu in een lodge net buiten Etosha National Park, en we hebben nu een internetverbinding. Hierna verdwijnen we weer een week in de bush, dus het zal even duren voor ons volgende verslag.

Onze reis begon via Windhoek naar de Sossusvlei, een gebied met ongelooflijk mooie zandduinen, midden in de Namib woestijn. Zand en wind! De eerste nacht hadden we een zandstorm, waardoor alles gezandstraald werd. De volgende ochtend lag er een glinsterend laagje over alles. Ons incluis. Rijden door de woestijn is een bijzondere ervaring. Lange leve de airco in de auto!

Na de Sossusvlei via Namib-Naukluft National Park naar Cape Cross aan de kust. We hadden zowaar 3 drupjes Namibische regen, terwijl het hier de afgelopen 6 jaar nauwelijks is gevallen. Aan de kust ligt een kolonie van 100.000 zeehonden. Je kon via een plankier gewoon tussen de zeehonden doorwandelen en de soap bekijken van ‘dit is mijn plekje, ga weg’. Er waren ook jakhalzen die ervandoor gingen met zeehondenbaby’s… mooi, die natuur.

Via de Spitzkoppe, een berg van granieten klodders met mooie rotsformaties door Damaraland richting Palmwag. Daar werden we s’nachts wakker van diep gebrom en gehuil. Ook hoorden we duidelijk geknaag. Je kon via de audio een kompleet verhaal horen. Achteraf bleek dat er dicht in de buurt van onze tent een leeuw een prooi had gevangen. Er was een groep hyena’s die probeerde ook iets van de prooi te eten, maar de leeuwen vonden dat geen goed idee. Vooral het geknaag op de botten klonk door merg en been 😉 Het geluid ging nog lang door en was bijzonder spannend.

Daarna een bezoek aan de Cheetah-guest-farm, die cheetah’s opvangt. Daar konden we niet alleen cheetah’s van dichtbij zien, maar zelfs achter de oren kroelen. Ook cheetah’s kunnen spinnen en snorren 🙂 Toen was het tijd voor het prachtige Etosha National Park. Niets kan je voorbereiden op de enorme hoeveelheid dieren die je hier ziet. Zebra’s, giraffen, leeuwen, struisvogels, gemsbok, springbok, oryx, gnoe’s, olifanten, hyena’s en zelfs zwarte neushoorns! En nog veel meer soorten. Het is erg droog, dus momenteel komen de dieren naar de waterplekken toe. Er was een moment dat we omgeven waren door meer dan duizend dieren. Absurde ervaring. Er is overigens een duidelijke waterplek-volgorde: De leeuw of de olifant is de baas. Als die klaar zijn is de oryx aan de beurt. Laag in de rangorde staan de zebra’s en de springbokken. Die staan dan eindeloos te wachten tot de leeuwen weg zijn. Dit zorgt voor een file van honderden dieren die staan te wachten. Onderwijl wordt er gevochten voor plekjes.

Na en kort verblijf in onze luxe lodge maken we ons weer klaar voor een week in de bush, met meestal weinig voorzieningen. Meestal wel een waterkraan, en soms een toilet en iets wat voor een douche moet doorgaan. Soms elektriciteit, maar zeker geen telefoon of internetverbinding. Kamp opzetten gaat inmiddels redelijk geroutineerd en zittend bij het kampvuur met de enorme Namibische sterrenhemel boven ons voelen we ons bevoorrecht.

Lees ook het tweede en het derde verslag van onze rondreis door Namibië en Botswana.

Dit verslag bestaat uit meerdere delen:
1. Vier-gangen-menu: Eolische eilanden (u bevindt zich hier)
2. Silly Sicily
3. Nebrodi en de Etna

Het eerste reisverslag van onze reis door Sicilië en de Eolische eilanden heeft even op zich laten wachten. Wifi in Italië is wisselvallig…

Onze reis ging via Catania en Milazzo als eerste met een draagvleugelboot naar de Eolische eilanden, een groep vulkanische eilanden ten noorden van Sicilië.

We begonnen op Vulcano, waar we meteen onze eerste vulkaan konden beklimmen. Niet echt hoog, maar met een prachtige kraterrand met wat gele zwavelvelden en fotogenieke fumarolen die een stinkende mist verspreiden. Een perfect voorgerecht wat betreft ons vulkanische viergangenmenu. Vulcano heeft een relaxte eilandensfeer, dus we konden meteen aan een rustiger tempo wennen. Bustijden zijn een richtlijn, openingstijden een optie en verkeersregels een suggestie. Wegen zijn gangetjes van anderhalve meter breed, waardoor men hier vooral in driewielers en scooters rijd. Maar er zijn ook maniakale buschauffeurs die met een ruimte van 5 centimeter links en rechts met een minibus met een rotgang door zo’n gangetje karren.

Onze tweede gang was Lipari, zeg maar het hoofdgerecht. Het grootste eiland had een citadel met musea waar we wat konden zien van de geschiedenis van de eilanden. Met name Griekse vazen met schaars geklede voorstellingen en veel obsidiaan-werktuigen. Van dit vulkanische glas kun je prima snijwerktuigen maken. Hier vond Anke ook haar thema van deze vakantie: straatkatten van Sicilië. Overal lopen katten rond. We besloten wat eigen vervoer te proberen en zijn daarna met een Citroën Mehari, een soort grote rode skelter, het eiland rond getoerd. Een wandeling langs een puimsteen-vallei was erg mooi. Overal zijn sporen van vulkanisme, maar Lipari is een oudere vulkaan, dus geen vuur en rook hier.

Qua wildlife zoeken we het hier wat kleiner. Geen beren, maar wel veel hagedissen, grote kevers, hagedissen, bidsprinkhanen (!), hagedissen, gekko’s en hagedissen.

De derde gang was in ieder geval de Primo. De Stromboli. Een piepklein eiland, wat eigenlijk alleen bestaat uit een actieve vulkaan met een klein dorpje aan de voet daarvan. Ondanks weinig slaap, en een slaapverwekkende anti-zeeziektepil besloten om dezelfde dag nog de vulkaan op te gaan. Het is een tocht van 6 uur met een hoogte verschil van 900 meter. Voor onze Nederlandse benen een uitdaging. Anke dacht eigenlijk dat ze het niet zou halen, maar dus toch maar geboekt (bij Magmatrek). Helm en wandelstokken gehuurd, liters water in de rugzak, en met een groep van 20 mensen de berg op. Drie uur bergopwaarts. Om de 30 minuten even een paar minuten pauze. Verstand op nul en doorzettingsvermogen op tien. Op 500 meter hoogte was een punt waar je moest kiezen. Terug of de tocht afmaken. We besloten door te strompelen. Precies volgens planning waren we met zonsondergang op de top. Onze gids bracht ons naar een plek waar we de Zuidwest krater konden zien; de jongste krater die enkele jaren geleden is ontstaan. Helaas was de vulkaan erg nat, waardoor er erg veel stoom was. Dat zorgde ervoor dat we de rode gloed en het magma-vuurwerk minder goed konden zien. We hadden wel regelmatig een regen van vulkanisch zand. Gelukkig waaide de stoom even weg, en kregen we keurig twee uitbarstingen te zien. Indrukwekkend om op een actieve vulkaan te lopen en neer te kijken op een krater.

De terugweg was over een steile helling van ‘kattenbakvulling’. Grof zand waarin je bij elke pas naar beneden gleed. Dat ging lekker snel, maar de zaklamp van Koen liet het afweten, dus hij moest in het pikkedonker achter Anke aan glijden. Er kon niet gestopt worden wegens steenlawine-gevaar. Anke’s bergschoenen waren inmiddels ook overleden, maar het was een heldere nacht, dus het was een bijzondere afdaling met blik op de melkweg.

Als dessert zaten we nog een paar dagen op Salina. Salina is ook een oudere vulkaan: groen en staat vol bougainville, enorme hibiscus, citroenbomen, reuze-oleanders, datura, bananenplanten, joekels van cactussen, granaatappelbomen en… jasmijn. De zoete geur is overweldigend! Na onze avonturen op de Stromboli was elke wandeling hier een eitje. Op Salina ook genoten van het heerlijke eten hier; kaasjes, vis, kappertjes, druiven, enorme perziken, noten, plaatselijke wijn en pistache-likeur – hik.

Inmiddels rijden we al op Sicilië rond, maar daarover later meer. Nu eerst wat foto’s.

Dit verslag bestaat uit meerdere delen:
1. Vier-gangen-menu: Eolische eilanden (u bevindt zich hier)
2. Silly Sicily
3. Nebrodi en de Etna