Beren in de mist ~ Koen BakxKoen Bakx

Het viel mee met de regen en de kou. Het weer bleef nog dagen goed. Voorspellingen zijn in een land vol extremen nog lastiger.

Een bezoek aan Yoho National Park stond nog op het programma, waar de Takakkaw-falls nog steeds valt. Al eerder gezien, maar het blijft ‘awe-inspiring’ (bewondering oproepend), wat de Native betekenis is van Takkakaw. Ook Banff ligt er nog, waar we een minder inspirerende dag hadden. Het is hier wat drukker en toeristischer.

We moesten weer omrijden, ditmaal door een mudslide (berg modder op de weg). Hierdoor zijn we via Kootenay terrecht gekomen in Glacier en Revelstoke National Park. De Giant Cedar trail was de plek waar Anke zeven jaar geleden haar enkelband had ingescheurd. Zeer gevaarlijk, zo’n boardwalk (houten vlonder wandelpad). De Cedars staan er al duizenden jaren en de sfeer was nog steeds mossig, mistig, en oeroud.

De dag erna reden we naar de summit (top, op 1938 meter) van Mount Revelstoke, een winter-wonderland binnen. Er lag sneeuw op de bomen en bergen. Voorzichtig krakend liepen we door dit stille landschap vol kerstkaartfoto’s. Kon Anke meteen haar nieuwe muts uitproberen.

Onze vakantie eindigde in een vooraf geboekt paradijselijk huisje in Brackendale. De rit over de Sea to Sky highway ging wat minder soepel. Ze zijn overal aan de weg aan het werken, vanwege de Olympische winterspelen die in 2010 in Vancouver en omgeving (Whistler) gehouden gaat worden. Daar hadden we echter geen last van toen we in de Tantalus View retreat aankwamen.

Het houten huis ligt verscholen op een berg in de bossen van het gematigde regenwoud, een land vol dennen, mist en mos. De eigenaar woont een stukje verderop, maar verder was er geen kip te bekennen. Wel een zwarte beer in onze ‘achtertuin’, wat het wandelen en het verblijf in de hot tub een extra dimensie gaf. Deze moederbeer met twee jongen zijn we zelfs tegengekomen op een wandeling. Ze doemde voor ons op uit de mist tijdens een klauterparij over de Eagles Bluff, waardoor wij genoodzaakt waren een andere kant op te klauteren. De knikkende knietjes ontspanden prima in het hete water van de hot tub.

Helaas moesten we het paradijs verlaten en ons bezig gaan houden met drukte, wachten, vluchtnummers, wachten, kapotte bagagebanden, wachten, zoekgeraakte bagage, wachten, en nog wat meer wachten. Inmiddels heeft Air Canada zowel ons als onze bagage thuis weten te krijgen en zijn we alweer aan het werk, voor zover de Jetlag dat toestaat. Er is een tijdsverschil van negen uur, dus voor ons eigenlijk alweer bedtijd. Het zal even duren voor we een selectie hebben gemaakt uit de 8000 foto’s, maar zodra ons beeldverhaal klaar is zullen we het melden. Vooruitlopend op die selectie vind je hieronder alvast wat exemplaren.

Wij mijmeren nog geruime tijd over onze coast tot coast in Canada. Wat is het toch een fantastisch en divers land.

Whale
“Ben effe weg”