Jawel, inmiddels zijn we alweer thuis. Het duurde even voor we weer een internetverbinding tot onze beschikking hadden.

De regen in Glencoe viel mee. Natuurlijk op weg daar naar toe nog even gestopt bij Eilean Donan Castle, het beroemdste kasteel van Schotland. Erg mooi. Snel verder richting Fort William, alwaar het vinden van een overnachtingsplek ingewikkeld was. We bleken precies op tijd te zijn voor de wereldkampioenschappen mountainbike! Jippie! Dat betekende 30.000 mensen extra in Fort William… Gelukkig toch nog een plekje in een B&B gevonden. Vermeldenswaardig is nog onze wandeling naar de Lost Valley. Een zware tocht, bergop klauterend over enorme keien, langs en over een rivier, om uit te komen bij een hooggelegen vallei. In de hoogtijdagen van de clans werd die gebruikt om gestolen vee te verbergen. Ik snap niet hoe ze die beesten naar boven hebben gekregen, maar ja, het zijn highlanders.

We besloten op de valreep naar het eiland Mull te gaan, om van daar uit naar het eiland Staffa te varen. Mull is een prachtig eiland, maar dat is nauwelijks als zodanig geregistreerd door Koen. Zijn camera vertoonde kuren. Gelukkig bleken die later oplosbaar, mede dankzij een telefoontje naar Nederland. Net op tijd voor ons tochtje naar Staffa. Met een klein bootje over de woeste zee naar een eiland dat bestaat uit vulkanische kolommen van steen, die allemaal vijf of zeshoekig zijn. De lava is destijds op een gletsjer gestuit en is daardoor op deze bijna onnatuurlijke wijze gestold. Bizar.

De laatste dagen hebben we in het Loch Lomond & Trossachs National park doorgebracht, in het plaatsje Callander. Ook hier gewandeld, maar minder spectaculair. Wel spectaculair was ons hemelbed in een klein hotelletje. De kamer was Victoriaans ingericht, waardoor we ons kasteelheer en -vrouw voelden. Dit idee werd af gemaakt door ons laatste diner in Schotland, in een chique award-winning restaurant: Monachyle Mhor. Een vijfgangen menu van ster-niveau! Prijs-winnend betekent ook prijzig… maar wel heerlijk en bijzonder.

Gisteren zijn we terug gereden naar Newcastle, alwaar wij de pont naar Ijmuiden hebben genomen. Het was vanochtend weer even wennen met rechts rijden. En de bumper hangt nog steeds…

Vlak voor we met de pont terug gaan naar Skye nog even snel een berichtje van de Outer Hebrides, de ring met eilandjes die helemaal in het westen in de zee drijven. Dichter bij Canada konden we niet komen…

De eerste twee dagen waren we op Lewis en Harris. Het lijkt alsof je een ander land binnen gaat. 80% Spreekt hier nog Gaelic, en de plaatsnamen staan in onuitspreekbare klanken op de borden. Het weer was er druilerig. Mist, motregen. Ondanks dat hebben we mooie dagen gehad, mede dankzij een gezellige B&B in een cottage, compleet met haardvuur en ‘Willow’ de leenhond. De eilanden liggen bezaaid met overblijfselen uit de ijzertijd en zelfs ouder. Er staat hier de op 1 na belangrijkste steencirkel, na Stonehenge. Callanish is door Koen uitgebreid gedocumenteerd, dus je zult er nog wel en fotootje van gaan zien. Helaas niet nu, want we hebben een pond te halen.

Gisteren zijn we naar het zuidelijke gedeelte van de eilanden gevaren. En naar goed Schots gebruik was het weer ineens ontzettend goed. De hele dag zonneschijn en mooie luchten. Het stikt hier van de kleine meertjes, zoveel dat je eigenlijk meer meer dan eiland hebt. Een paradijs voor ornitologen, en voor de vogels ook natuurlijk. We hebben zowaar een pierewiet, de lorrie en de tureluur gezien. Eriskay was een prachtig eiland, waar we gepicknickt hebben met uitzicht op zeehonden. Ze hebben hier ook verkeersborden met ‘otters crossing’ erop. Helaas hebben we geen otters gezien. Nu gaan we richting de enorme bergen in de buurt van Glencoe. Er is regen voorspeld…

Inmiddels zijn we op het eiland Skye, wat bekend staat om zijn wolken. Wij hebben echter al drie dagen zon gehad.

Laten we beginnen waar we gebleven waren. Nog niet vermeld is onze serieuze hike rond Loch Affric. Een wandeltocht van 5 uur, waarin 10 mijlen (16 km) afgelegd moesten worden, en dit over niet altijd even begaanbare paden. Soms was het pad veranderd in een riviertje. We moesten het nodige rivier-hoppen en het vereiste soms wat klauterwerk om het pad weer te vervolgen. De vallei was verlaten, woest en prachtig, vol heide, rotsen en hele typische dennebomen, die deden denken aan de serengeti… We waren naderhand erg blij met het bad…

Aangezien we redelijk kreupel waren na deze escapade, een dag later maar naar de whisky distilleerderij Glenlivet gegaan. Prima rondleiding en uiteraard het nodige proeven. We zijn naar buiten gegaan met een heel bijzonder flesje; alleen ter plaatse te krijgen. Daarna nog een tocht gereden door de Cairngorms, het fantastische berggebied waar we al eerder waren. Na een lange tocht over kleine weggetjes en steile hellingen kwamen we weer bij ons huisje, alwaar Koen een overstekend paaltje niet kon ontwijken. Het paaltje heeft een krasje, maar onze voorbumper lag er half af! Onze huiseigenaar, de zeer vriendelijke Jorg, toonde zich een echte McGyver. In 10 minuten had hij de voorbumper met een boor, wat electriciteitsdraad en ducktape weer op z’n plek.

Daarna richting noorden. Eerst nog even de prachtige kathedraal van Dornoch bekeken, waar bijzonder mooie glas-in-loodramen te zien waren. Via de uitgestrekte en verlaten Moors van de noordelijke highlands, dwars overgestoken naar Durness, wat helemaal in het noordwesten ligt. Aangekomen in storm en regen en de volgende dag vertrokken in stralende zon, maar niet zonder uitgebreid de ‘awardwinning beach’ (?) gefotografeerd te hebben. De westkust staat bekend om z’n regen, maar die moeten wij nog krijgen. In plaats daarvan; zon, mooie wolkenpartijen en prachtig licht. Dat zijn weer bergen pixels!

Via Kinlochewe nu dus in Skye, een eiland van de Inner Hebrides. We hebben er lang over nagedacht, want het is erg duur, maar morgen pakken we de boot naar een andere wereld; de Outer Hebrides.

Lang leve de public library. Free internet access.
Inmiddels zijn we in Aviemore. We zijn vanochtend op de Cairngorms geweest, een prachtig gebied met bergen. Wandelen is hier heerlijk, vooral als je daarna van een kop warme soep en een whisky kunt genieten. Gisteren in de omgeving van ons huisje over de Moors gedwaald. De hond van de eigenaar ‘Rob’ (Roy?) kwam vrolijk aanspringen: ‘fijn, we gaan wandelen!’ en hij is de hele drie uur die de wandeling duurde bij ons gebleven. een leen-hond dus eigenlijk. Zonder hond hoor je er op de heide niet bij.

Onze eerste cultuur hebben we opgesnoven tijdens de Highland games in Grantown. Grote mannen met rokken smijten allerlei zware voorwerpen, waaronder metalen kogels en hele boomstammen in de rondte. We hebben geconstateerd dat men er WEL iets onder draagt, maar misschien was dat omdat er kinderen bij waren. De meisjes stonden aan de andere kant mooi te wezen in hun schotse rokjes en sprongen op en neer op de tonen van een doedelzak.

Nessie hebben we overigens niet gezien, maar in het loch waar we vanochtend waren zag ik toch echt iets bewegen in het water…(loch an’eilein, dus… ellie?)

Here be monsters! Ons eerste bericht uit Schotland komt uit Fort Augustus, een klein dorpje onder aan Loch Ness. Helaas nog geen wildlife gesignaleerd… Onze overtocht vanuit Ijmuiden verliep prima, waarna een lange tocht volgde naar ons hutje op hei. Het huisje ligt afgelegen op de Moors en is omringd door een levend schilderij met prachtige bomen en schaapjes. Vanuit het bad kijk je uit op het dal. Gisteren een poging gedaan om The Cairngorm moutains te zien, maar helaas was het te bewolkt. We zijn dus maar gaan wandelen door de regen door een bos met Caledonian Pine, bijzondere dennebomen. In deze sprookjesachtige sfeer konden we meteen onze nieuwe gore-tex regenjassen testen. Ze doen het. Om onze dosis wildlife op peil te houden zijn we nog naar het Highland Wildlife Park geweest, waar allerlei (voorheen) plaatselijke dieren te zien waren. Nu dus op zoek naar het lokale plaatselijke beest: Nessie!

Foto’s volgen een volgend maal, want internet is hier erg duur.