Dit jaar geen Canada maar het landje daar ten zuiden van. Na onze veilige landing in Denver hebben we onze 4wheeldrive opgehaald voor onze tocht door het zuidwesten van de USA. <a href=”/blog/images/popup:usa_2009_route.jpg” target=”_blank”>Klik hier</a> voor een kaartje met natuurparken die we gaan bezoeken.

Allereerst was Dead horse Point State park aan de beurt. Ja, de Amerikanen zijn goed met namen. We hadden wat regen, maar dat maakte de uitzichten niet minder spectaculair. Ook in Canyonlands was het uitzicht adembenemend. Pastelkleuren, kloven en vreemde rotspartijen en inmiddels zonneschijn. Daarna was Arches national park aan de beurt en jawel, dat heeft heel veel rotsbogen. Dit park had veel toeristen en veel zon. Ondanks zonnebrandolie zijn we allebei nu rood met wit. Maar ja, wat wil je met 92 klein balletje-F…

We bevinden ons in een paradijs voor geologen. De creativiteit van Moeder natuur is ongelooflijk. Een variatie in kleuren, structuren en vormen. Gestapeld, gesmolten, geperst, uitgesmeerd, gescheurd, omhoog geduwd, vervormd en gebroken. Alle smaken, alle kleuren. Rotsformaties die natuurwetten tegenspreken. Dit is onder andere te zien in Goblin valley state park, waar je moeite moet doen om geen trollen en goblins te herkennen in de vreemde zandstenen sculpturen.

Inmiddels zijn we via Capitol Reef naar Bryce Canyon gereden. Nog steeds veel zon, maar Koen heeft inmiddels een hoofddeksel aangeschaft met magische kristallen die zijn hoofd koel houden. Laat de zon nu maar schijnen!

We hebben nog geen beren gezien, maar al wel een varia aan hert-soorten, gieren. En wat dacht je van hagedissen?

Morgen is Bryce Canyon aan de beurt. Dat kost ons vast weer een hoop foto’s. We hebben er overigens al een paar gemaakt…

Dit jaar gaan we het Zuidwesten van de Verenigde Staten onveilig maken tijdens onze vakantie. Klik op onderstaande afbeelding voor een kaartje van onze route.

(vergroot afbeelding)

Het viel mee met de regen en de kou. Het weer bleef nog dagen goed. Voorspellingen zijn in een land vol extremen nog lastiger.

Een bezoek aan Yoho National Park stond nog op het programma, waar de Takakkaw-falls nog steeds valt. Al eerder gezien, maar het blijft ‘awe-inspiring’ (bewondering oproepend), wat de Native betekenis is van Takkakaw. Ook Banff ligt er nog, waar we een minder inspirerende dag hadden. Het is hier wat drukker en toeristischer.

We moesten weer omrijden, ditmaal door een mudslide (berg modder op de weg). Hierdoor zijn we via Kootenay terrecht gekomen in Glacier en Revelstoke National Park. De Giant Cedar trail was de plek waar Anke zeven jaar geleden haar enkelband had ingescheurd. Zeer gevaarlijk, zo’n boardwalk (houten vlonder wandelpad). De Cedars staan er al duizenden jaren en de sfeer was nog steeds mossig, mistig, en oeroud.

De dag erna reden we naar de summit (top, op 1938 meter) van Mount Revelstoke, een winter-wonderland binnen. Er lag sneeuw op de bomen en bergen. Voorzichtig krakend liepen we door dit stille landschap vol kerstkaartfoto’s. Kon Anke meteen haar nieuwe muts uitproberen.

Onze vakantie eindigde in een vooraf geboekt paradijselijk huisje in Brackendale. De rit over de Sea to Sky highway ging wat minder soepel. Ze zijn overal aan de weg aan het werken, vanwege de Olympische winterspelen die in 2010 in Vancouver en omgeving (Whistler) gehouden gaat worden. Daar hadden we echter geen last van toen we in de Tantalus View retreat aankwamen.

Het houten huis ligt verscholen op een berg in de bossen van het gematigde regenwoud, een land vol dennen, mist en mos. De eigenaar woont een stukje verderop, maar verder was er geen kip te bekennen. Wel een zwarte beer in onze ‘achtertuin’, wat het wandelen en het verblijf in de hot tub een extra dimensie gaf. Deze moederbeer met twee jongen zijn we zelfs tegengekomen op een wandeling. Ze doemde voor ons op uit de mist tijdens een klauterparij over de Eagles Bluff, waardoor wij genoodzaakt waren een andere kant op te klauteren. De knikkende knietjes ontspanden prima in het hete water van de hot tub.

Helaas moesten we het paradijs verlaten en ons bezig gaan houden met drukte, wachten, vluchtnummers, wachten, kapotte bagagebanden, wachten, zoekgeraakte bagage, wachten, en nog wat meer wachten. Inmiddels heeft Air Canada zowel ons als onze bagage thuis weten te krijgen en zijn we alweer aan het werk, voor zover de Jetlag dat toestaat. Er is een tijdsverschil van negen uur, dus voor ons eigenlijk alweer bedtijd. Het zal even duren voor we een selectie hebben gemaakt uit de 8000 foto’s, maar zodra ons beeldverhaal klaar is zullen we het melden. Vooruitlopend op die selectie vind je hieronder alvast wat exemplaren.

Wij mijmeren nog geruime tijd over onze coast tot coast in Canada. Wat is het toch een fantastisch en divers land.

“Ben effe weg”

Ochtend mist over Lake Superior

Toeristenfoto bij Athabasca Glacier

Oude eland-heer

Knabbel (of toch babbel?)

Winter wonder land op Mount Revelstoke

Eindelijk een beer die op de foto wil

Paradijslijke hot tub

We zijn over de noordelijke prairies en olievelden naar Edmonton gereden. Het weer was al goed, maar werd nog beter en heter. We hebben nu al dagen 27 graden en zonneschijn.

Elk Island National Park was alweer anders. Ongelofelijk gouden bladeren met een strak blauwe lucht. Wat een herfst! Ondanks we maar even in dit een klein park waren, kwamen we bisons, grondeekhoorns en zelfs een elk tegen. Alleen het gebrek aan overnachtingsplaatsen wierp een schaduw over dit park. Daarnaast hadden we nog wat ander gedoe: problemen met de creditcard, eerder genoemde haperende harddisk (met foto’s), een moeilijk beschikbare huurauto, honderden kilometers omrijden en volle accomodaties, maar…

Inmiddels zijn we in Jasper, in de Rocky Mountains. Bekend terrein. De mooiste plek op aarde: Japer Lake, Medicine Lake, gletchers op Mount Edith Cavell. Het meeste gedoe is opgelost en het is hier nog steeds fantastisch.

Zometeen gaan we via de Icefields Parkway naar het zuiden. Dit wordt onze laatste zomerdag. De herfst gaat ons waarschijnlijk inhalen met regen en kou. Maar hee: we zitten in de Rockies!

En dankzij deze Vista-doos zelfs wat fotootjes (Jammer dat ie geen RAW files kan openen. Het blijft behelpen…):

Niagara Falls

Een Bison uit ‘onze’ kudde

Voor ieder een Elk in Jasper

Indian Summer

Vrolijkheid tijdens het wandelen

Inmiddels zitten we in Prince Albert National Park in Saskatchewan -zeer exotische naam – maar eerst nog even onze avonturen in Riding Mountain National Park in Manitoba.

Het dorpje Wasagaming, dat in het park ligt, was uitgestorven. We sliepen in het ‘buffalo resort’, en waren de enige gasten. Weinig andere toeristen, maar des te meer wildlife. Onze moose-hunt werde beloond met een prachtige eland-bull (mannetje), die we lange tijd van zeer dichtbij konden zien. Geweldig beest met enorm gewei! Onze dag kon niet meer stuk. Verder zagen we veel herten, een coyote, een stinkdier (!) en zelfs een kleine slang. Dit alles onder een zeer aangenaam zonnetje, in een uitgestrekte wildernis met mooie wandelpaden. Als toetje nog een eland gezien.

De dag erna begon ook erg goed, met een kudde wilde bisons op de gravelweg. Na verloop van tijd graasde de kudde langzaam om onze auto heen, en waren we volledig opgenomen in de groep. Het heeft iets zeer spannends, want de beesten zijn enorm. Toch is het ook  rustgevend om een uur te kijken naar kauwende oerkoeien en te luisteren naar het zeer diepe gegrom van het uber-mannetje.
Na 300 foto’s en 30 minuten video hebben we afscheid genomen van onze kudde. Er wachtte immers nog een paar natuurparken.

Na een dagje rijden zijn we gisteren in Prince Albert National Park aangekomen en verblijven in het dorpje Waskesiu. (Ook al zo’n exotische naam.) Het is hier wat drukker, maar er is nog steeds genoeg wildlife om te zien. Zoals vanochtend, toen we de bocht om reden en een kudde elk zagen staan. Dit zijn de grote wapitiherten waarvan de mannetjes van die enorme geweien hebben. Het is hier bijna ‘rut-season’, oftewel; de heren worden hitsig, en ze gillen daarbij nogal. I’m the man! Ook veel anderen herten gezien op onze ochtend-rit. We houden nu even siesta, d.w.z. lunch, want de dieren zijn vooral in de vroege ochtend en late middag actief. Straks gaan we weer op pad. Nu op beren- en beverjacht.

Ze hebben hier zowaar een internetcafe/fietsverhuur/fitnessruimte/loungebar/pizzaboer, dus we grepen onze kans. Over een paar dagen vertrekken we richting Edmonton, waar we het Elk Island National Park gaan bezoeken. Later meer.

Ook nu weer geen foto’s, want de wind-doos waar we op internetten heeft geen programmaatje om ze te verschalen. De harddisk met onze foto’s doet het nog enigszins, trouwens.

Het heeft even geduurd, maar we kwamen weinig Internet-aansluitingen tegen. Wel walvissen, herten, bevers en beren.

Na onze aankomst in Halifax zijn we naar Fundy Bay gereden, waar een ruige rotskust werd bewerkt door een getijdeverschil van 13 meter. Erg mooi. Daarna naar Quebec, het franstalige gebied, voor een close encounter met diverse soorten walvissen vanuit een Zodiac (een gemotoriseerde rubberboot). Dat was erg indrukwekkend en de klassieke foto van de wegduikende walvis komt later. We hebben – welliswaar vanuit de verte – zelfs een blauwe walvis gezien. Die zijn niet alleen erg groot, maar ook erg zelden te zien. Het was ook vooral een erg indrukekkend geluid als de walvissen boven water komen en een fontein van water en lucht uitblazen.

Volgende hoogte punt: Niagara Falls. En dan hebben we het hier over de watervallen zelf en niet over het toeristen-circus eromheen: net Las Vegas in het klein. Vooral de natte boottocht was de moeite waard.

Ons volgende verblijf was in Oxtongue Lake (zoek maar op in Google…), naast Algonquin Provincial Park, voor onze jacht op bevers en elanden. Bevers hebben we geschoten (fotografisch), elanden helaas nog niet. We hadden drie dagen de tijd genomen om te kunnen wandelen door de bossen en langs beaver ponds. Alconquin staat bekend om de elandenpopulatie, dus eigenlijk is het bijzonder dat het ons is gelukt er geen te zien… Wel: otters, bevers, schildpadden en een mink (’n soort wezel).

Daarna een lange en mooie tocht, dwars door Ontario, langs Lake Superior. Nu zitten we met een Canadese wisky in een ooit modern ingericht motelletje, langs highway 17. Op weg naar Manitoba en Riding Mountain National Park, voor weer een paar rustige dagen vol natuur.

We tikken dit vanuit m’n iPod, dus geen foto’s. Wellicht de volgende keer, mits we dan een hele computer tot onze beschikking hebben.