Tijdens het opruimen van mijn bureau kwam ik dit papiertje tegen. Precies opgevouwen en voorzien een viertal platte rechthoekige vlakjes. Onmiskenbaar mijn handschrift.
Maar wat het is of wat het betekent… Heb jij een idee?
Omdat ik de afgelopen tijd wat weinig heb geschreven, krijg je nu even een visuele update. Klik op de linkjes onder de foto om de betreffende foto te bekijken.
De laatste jaren ga ik nauwelijks meer naar de bioscoop. En dat terwijl ik tijden heb gekend van regelmatig bioscoopbezoek. Dat was vóór de introductie van de DVD. Ik beweer niet dat ik een filmfanaat was of ben. Ik kan genieten van een goeie film – zeker als ik niet wordt gestoord door geslurp, geschrans en geroezemoes.
Vorige week heb ik pinguïns zien marcheren; vandaag ben ik naar Munich geweest. Na het zien van Spielbergs vorige creatie War of the worlds, was ik een beetje bang. War of the worlds was mij namelijk zwaar tegengevallen. Munich daarentegen is prachtig. Zonder echt partij te kiezen zie je een Israëlische terrorist zijn missies volbrengen. Goeie dialogen worden afgewisseld met realistische actie. De film toont de menselijke kant van de terrorist – zonder het goed te praten. D’r is alleen partij gekozen doordat de film vanuit Israëlisch perspectief naar de situatie kijkt, maar ook de Palestijnse uitzichtloze standpunten komen aan bod.
Eenmaal thuis sla ik nog even de Volkskrant open. ’s Ochtend kom ik vaak niet verder dan de voorpagina en de rest van de dag haal ik m’n nieuws van internet. Op pagina 3 valt mijn oog op het artikel: “Campagne rond strijd tegen terreur”. Na deze film valt zo’n artikeltje ineens op. De overheid verspreidt een foldertje over wat te doen bij een terroristische aanslag. Gelukkig weet ik nu niet alleen wat ik moet doen als ik getuige ben van zinloos geweld; ik weet nu ook wat ik moet doen met de foto’s als ik die zou hebben gemaakt van een aanslag: naar de politie brengen…
Langzaamaan krijg ik een vieze smaak in m’n mond. Zeker als wordt er gewaarschuwd vooral niet te waakzaam te worden. “We moeten elkaar in Nederland niet wantrouwen”.
Mooi, mag ik dan nu mijn privacy terug? Mag ik m’n paspoort voortaan weer thuis veilig in een kastje laten liggen? Worden mijn bel- en internetactiviteiten niet langer bewaard en doorzocht? Mag ik weer in de bibliotheek een boek lenen, zonder dat een willekeurige agent kan nagaan wat, wanneer en hoelang ik precies leen? Worden mijn pasfoto en vingerafdrukken uit het nog in te voeren biometrische paspoort toch maar niet centraal opgeslagen?
Ik heb namelijk niks gedaan. Ik ben geen terrorist. Ik betaal keurig mijn belasting en ik heb niets te verbergen. Maar dat houdt niet in dat mijn overheid alles van mij mag weten. Zolang ik niks fout doe, wil ik in een vrij land namelijk kunnen gaan en staan waar ik wil; sites bezoeken die ik wil; boeken lenen die ik wil lezen – zonder mij af te hoeven vragen wie er wanneer, hoe en waarom over mijn schouder meekijkt.
Ik denk dat ons kabinet hun eigen foldertje eens goed moet lezen; ik voel mij namelijk behoorlijk gewantrouwd.
Fijn dat ik mijn frustraties even met je mocht delen. Nu kan ik rustig gaan slapen.
En meteen even een nieuwe gratis fotodienst uitproberen.
Terwijl 38% van Nederland sinterklaasavond aan het vieren was, heb ik op tv naar Patch Adams gekeken, met een heerlijke hoofdrol van Robin Williams. Sinds mijn vader is overleden komt het regelmatig voor dat ik moet huilen bij films. Zeker als het acteerwerk me kan meenemen bij het overlijden van een personage.
Daarna snel nog even afgewassen – onder begeleiding van The Essential Yo-Yo Ma. Die wilde ik al een tijdje kopen. Dat heb ik nu snel gedaan voordat ik ging afwassen – lang leve internet.
Die dubbel-cd is trouwens een beetje vreemde verzameling van muziekstijlen – met uiteraard in het centrum het prachtige cellospel van Yo-Yo Ma. Wel mooi, maar ook vreemd. En dat terwijl m’n iPod niet eens op shuffle stond.
Update: Wat blijkt nou? Patch Adams is onlangs in Nederland geweest en tweevandaag heeft er een item over uitgezonden.
De zus van Anke (en vriend) hebben een vent op de wereld gezet. Uit betrouwbare bronnen: een pracht exemplaar.
Na Gijs en Dagmar sluit Parcival een kleine baby-boom in mijn omgeving.
Dacht ik heel onschuldig een mp3-spelertje te hebben gekocht, blijkt dat ding een gevaar voor mijn gezondheid te zijn.
Wat zeg ik: het is levensgevaarlijk!
Vrijdag ben ik weer oom geworden. Mijn petekind heeft een zusje gekregen.
Luxe problemen zijn ook problemen. Het is ons gelukt om van de grote verzameling vakantiefoto’s een selectie te maken die nog enigszins behapbaar is. In plaats van bijna 5000 foto’s hoef je er nu maar 325 te bekijken. Of minder, natuurlijk. Of allemaal twee keer. Kortom: u ziet maar.
Een weekend is door god ingesteld om tot rust te komen. Als zelfs hij moe is van een weekje werken, dan zijn wij stervelingen helemaal toe aan wat rust na een week noeste arbeid. En van die rust is het dit weekend niet echt gekomen. Twee avonden zijn we op stap geweest in 013: vrijdagavond hebben Anke en ik de dansvloer gevuld tijdens de 80’s Verantwoord en op zaterdagavond hetzelfde bij de Supernatural.
Op beide avonden hebben we ons prima vermaakt. Het was er relatief rustig, wat voor 013 natuurlijk wat minder was, maar dat gaf voldoende ruimte op de dansvloer.
Zaterdag overdag heb ik mijn schoonzus mee geholpen met verhuizen van Leiden naar ‘s-Hertogenbosch. Dergelijk fysieke arbeid ben ik met mijn muisgestuurde leven niet echt gewend, dus die lichaamsbeweging kan helemaal geen kwaad.
Afgelopen (zondag) middag ben ik ingevallen voor een collega-acteur bij themarestaurant Het Lelijke Hof. Tijdens een gezellig kinderdineetje kwam ik als minister Roest (van bange zaken) binnengestormd om de boel te sluiten. Gelukkig lag bij de voorstelling alleen het verhaal vast – en niet de teksten – zodat we er improviserend wel uit kwamen.
Het was zo leuk om te zien hoe hard sommige kinderen van je weg lopen wanneer ze je eng vinden, maar even daarna dol op je af komen als dat wel mee blijkt te vallen.
Ondertussen heeft Anke zich bijzonder nuttig gemaakt door verder te gaan met het selecteren van onze vakantiefoto’s. Uiteraard zijn niet alle foto’s even geslaagd, maar soms is de keuze zwaar. Te veel foto’s online zetten is onzinng, dus er moet nog flink geschrapt worden. Maar we naderen het einde.
Een vriend van me is momenteel op zakenreis en zit nu in New York. Hij belde net vanuit de Apple Store in Soho met de vraag of ik nog iets nodig had. Een nieuwe iPod misschien? Helaas hadden ze die nog niet op voorraad, dus ik moet nog even wachten. Eerder vandaag mailde hij me wat fotootjes.
New York is en blijft een stad waar je eens in je leven moet zijn geweest.