Na Alaska is nu het hoge Noorden aan de beurt. Inmiddels zijn we in Watson Lake, in de Yukon belandt, waar veel ‘leegte’ is, die gevuld is met bomen, bomen en bomen.  Hierna dalen we weer af naar het zuiden.

Onze weg naar het noorden, de Stewart-Cassiar Highway, was een niet overal verharde weg door een heerlijk verlaten landschap. Hier en daar een ‘native community’ of een klein plaatsje met 5 huisjes. Overal zijn de bladeren al van kleur aan het veranderen, dus er zijn ontelbare tinten geel, groen en rood te zien. Het landschap heeft een beetje een toendra-achtige bodem. Via Iskut (viel niet zo tegen als de naam deed vermoeden) en Dease Lake verder naar het noorden. We hebben inmiddels al 10 beren gezien, waaronder minstens 1 grizzly.

Geen eland of karibou helaas. Het is nu jachtseizoen, en die beesten gaan er dan vandoor. Slim. We zijn nog de Grand Canyon of the Stikine (river) ingereden, waar inderdaad veel hoge rotswanden en diepe kloven te zien waren. Via een hobbelige gravelweg (de zoveelste) naar Telegraph Creek en weer terug. Ik denk dat we meer kilometers op gravel dan op asfalt hebben afgelegd. We gaan nu nog een klein stukje noordelijker via de Alaska Highway. Het landschap is hier erg mooi en wild.

De regen valt mee, alhoewel we soms een buitje hebben. Het kan hier ’s nachts al rond de -3C zijn, maar dan liggen we lekker te slapen in onze kamer in de Historical Air Force Lodge. Dit is een originele luchtmacht kazerne uit 1942, die een Duitse man helemaal heeft opgeknapt en omgebouwd tot motel. Het gaat ons dus prima. Alleen die muggen….